Władysław Nekrasz, HARCERZE W BOJACH. PRZYCZYNEK DO UDZIAŁU MŁODZIEŻY POLSKIEJ W WALKACH O NIEPODLEGŁOŚĆ OJCZYZNY W LATACH 1914–1921 (REPRINT), Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, Warszawa 2011, tom I, s. A–Z + XIX + 215 + mapa + fot.; tom II, s. VII + 504 + fot. + „Skorowidz nazwisk harcerzy poległych, osób żyjących oraz drużyn harcerskich, wymienionych w I i II tomie książki”, format A-5, oprawa twarda, stan bardzo dobry.

Piękny reprint dwutomowej pracy dh. inż. Władysława Nekrasza, komendanta Chorągwi Wołyńskiej ZHP, wydanej przez Główną Księgarnię Wojskową w Warszawie w latach 1[zasłonięte]930-19. Reprint uzupełniono o Przedsłowie Andrzeja Krzysztofa Kunerta, Słowo od wydawcy oraz biogram i fotografie autora książki otrzymane od rodziny.

Z Przedsłowia:

„[…] o […] okresie walk o odzyskanie niepodległości przez Polskę i o jej utrzymanie w latach 1914–1921 (aż do trzeciego powstania śląskiego w maju 1921 r.) mówi Władysław Nekrasz w prezentowanej dziś czytelnikom w postaci reprintu książce «Harcerze w bojach. Przyczynek do udziału młodzieży polskiej w walkach o niepodległość Ojczyzny w latach 1914–1921», która ukazała się drukiem po raz pierwszy w Warszawie w latach 1930–1931 w dwóch obszernych tomach, liczących łącznie prawie 800 stron. Książka, a właściwie księga (choć nazwana przez autora skromnie jedynie przyczynkiem), pozostaje do dziś najobszerniejszym i wręcz pomnikowym opracowaniem tematu udziału harcerzy w walkach o odzyskanie niepodległości w latach I wojny światowej na różnych jej frontach, w kolejnych insurekcjach (powstanie wielkopolskie, trzy powstania śląskie) i w walkach o utrzymanie odzyskanej w 1918 r. wolności (wojna polsko-bolszewicka 1919–1921). W 1968 r. w Londynie Związek Harcerstwa Polskiego poza granicami Kraju opublikował 100-stronicowe jej streszczenie, opracowane przez Stefana Witolda Wojstomskiego i zatytułowane «Naprzód skauci! Harcerze w bojach 1914–1921». W zamieszczonej tam nocie biograficznej autora poinformowano czytelników, iż w PRL «dzieło to jest tępione i niszczone. Wycofano je ze wszystkich bibliotek publicznych i oddano na przemiał».

Autorem dzieła jest kpt. inż. rolnik hm. Władysław Nekrasz (1893–1940), absolwent gimnazjum w Kamieńcu Podolskim, student Wydziału Rolnictwa na Politechnice Kijowskiej, absolwent Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie; był żołnierzem I Korpusu Polskiego na Wschodzie (1918), uczestnikiem obrony Lwowa, wojny polsko-bolszewickiej i III powstania śląskiego. W niepodległej Polsce osadnik wojskowy, następnie pracował jako urzędnik bankowy w Łucku i Warszawie. Współzałożyciel pierwszego polskiego zastępu skautowego w Kijowie (1913), wieloletni działacz harcerski: komendant Związkowej Komendy Skautowej na Rusi, komendant Hufca Kijowskiego, w niepodległej Polsce był Nekrasz m.in. sekretarzem generalnym Naczelnictwa ZHP (1921) i komendantem Chorągwi Wołyńskiej w latach 1926–1931. Uczestniczył ochotniczo w kampanii wrześniowej 1939 r. Ranny i osadzony w sowieckim obozie jenieckim Starobielsk, został zamordowany przez NKWD w Charkowie. Brat Władysława, Marian Nekrasz, urodzony w 1895 r., absolwent gimnazjum w Kamieńcu Podolskim, student Wydziału Medycyny na Uniwersytecie Kijowskim i prezes Bratniej Pomocy, harcerz i członek Polskiej Ligi Wojennej Walki Czynnej, został w 1919 r. zamordowany przez bolszewicką WCzK (Wszechrosyjska Komisja Nadzwyczajna do Walki z Kontrrewolucją, Spekulacją i Nadużyciami) w więzieniu w Kijowie. Działaczką harcerską była również żona Władysława, Natalia Nekrasz de domo Majewska, komendantka drużyn żeńskich w Kijowie, w Polsce niepodległej komendantka Chorągwi Warszawskiej (1921 i 1939) i Wołyńskiej (1925–1929). Mieli dwie córki: Krystynę i Wandę, więźniarkę niemieckich obozów koncentracyjnych Auschwitz-Oświęcim i Ravensbrück. […]”