W prezentowanej pracy chciałbym ograniczyć się tylko do problematyki prawdy u Kanta i 'późnego' Husserla, a zwłaszcza do wyraźnego i świadomego nawiązania fenomenologii do Kantowskiej Krytyki czystego rozumu, jak również do często nieujawnianych przez samego autora Idei i ukrytych powiązań filozoficznych z królewieckim myślicielem.
Moim celem jest skupienie się wyłącznie na ostatnim okresie twórczości Husserla, określanym w literaturze przedmiotu mianem 'okresu Kryzysu' i stanowiącym, jak uważa wielu badaczy, oddzielny i nieporównywalny z wcześniejszymi
teoriami autora Badań logicznych nowy paradygmat fenomenologiczny.
Punktem wyjścia Kantowskiej teorii prawdy - w porządku logicznym - staje się klasyczna definicja prawdy, głosząca, że prawda polega na zgodności poznania z jego przedmiotem. Jest to jednak tylko początek drogi, która zaprowadzi Kanta do bardzo głębokich i daleko idących wniosków. m.in. na temat transcendentalnych uwarunkowań -zwykłej-, takiej jak w klasycznej definicji, prawdy, nazywanej przez Kanta również -prawdą empiryczną-, a także do nieznanej dotąd w dziejach filozofii nowej, bardziej ogólnej, apriorycznej i fundamentalnej formy prawdy: prawdy transcendentalnej.