Stanisław Grochowiak (1[zasłonięte]934-19), poeta, dramatopisarz, prozaik, eseista. Pracował w Instytucie Wydawniczym PAX, w redakcji warszawskiej "Kultury”, "Poezji”, "Miesięcznika Literackiego” oraz "Współczesności”, na łamach którego to dwutygodnika zabłysło "pokolenie ‘56”. Do pokolenia tego należał także Grochowiak, debiutujący w 1956 r. zbiorkiem Ballada rycerska. Kolejne tomy poetyckie to Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959), Agresty (1963), Kanon (1965), Nie było lata (1969), Polowanie na cietrzewie (1972), Bilard (1975) oraz wydane pośmiertnie Haiku-images (1978). Pisał także powieści (Plebania z magnoliami, Karabiny), opowiadania (Lamentnice) i dramaty (Szachy, Chłopcy, Lęki poranne). Już w debiutanckim tomie ujawniły się charakterystyczne dla jego twórczości inspiracje: średniowiecze, barok, kultura francuska oraz tematy: groteska i estetyka brzydoty, postawa buntu wobec rzeczywistości, fascynacja śmiercią i miłością, zwierzęcość, cielesność, erotyka i mizerabilizm... Poeta, nazwany pejoratywnie przez J. Przybosia turpistą, dowodził, że turpizm to nie rodzaj chorej fascynacji i ciemność poezji, ale umiłowanie rzeczy zwyczajnych prowadzące do afirmacji rzeczywistości, bliska codzienności "mikroliryka materii”, ukazanie pełnej wizji świata i poszukiwanie tą drogą prawdy, gdyż może "trywialność prawdzie bliższa”. Paradoksalnie w jego "ciemnych wierszach” widoczna jest też tęsknota za pięknem i miłością, która potrafi obronić przed śmiercią i mrokiem świata. Grochowiak jest jednym z największych piewców miłości. "Mało u kogo trafia się równa żarliwość namiętności, to znaczy przekonania, że w miłości tkwi klucz życia, że niczego ważniejszego w prywatnym losie nie ma i nie będzie” - pisał J. Błoński.

wydawca Zielona Sowa

stron 184