Książka, którą dziś oddaję do rąk czytelnika, nie jest typowym podręcznikiem uniwersyteckim dla studiujących filologię polską ze specjalizacją litera-turoznawczą. Nie obejmuje całości zagadnień wchodzących tradycyjnie w zakres poetyki. Jest wyborem zagadnień związanych z tym tylko, co w komunikatach stawnych (przede wszystkim należących do literatury pięknej) jest zdeterminowane przez ich językowy charakter. Duży zespól problemów odnoszących się do innych systemów znaków niż językowe winien stać się przedmiotem rozważań osobnego tomu, który chciałabym tu zapowiedzieć.

Niniejsza praca jest jednocześnie adresowana nie tylko do studenta filologii. Chciałaby spełnić rolę prezentacji pewnego myślenia o zjawiskach kultury, przydatnego także dla zajmujących się innymi dziedzinami sztuki oraz dla tych, którzy interesują się komunikatami zbudowanymi r różnych typów znaków. Mimo względnie bogatej informacji bibliograficznej książka ta nie stanowi kompendium wiedzy gotowej. Jest próbą pewnego typu myślenia przede wszystkim o literaturze pięknej, raczej propozycją szukania rozwiązań niż prezentacją rozwiązań gotowych.

Poszerzenie adresu książki traktującej o poetyce jest charakterystyczne dla współczesnego stanu samej dyscypliny.

XX wiek jest świadkiem bardzo intensywnego rozwoju poetyki, ostatnie zaś dziesięciolecia mówią o popularyzacji jej zagadnień i o jej rosnącej roli w zespole innych dyscyplin humanistycznych. Lata rozwoju są zarazem latami pewnych zmian, przesunięć głównych akcentów, poszerzenia kontaktu z innymi dyscyplinami. Postęp w dziedzinie nauk o informacji płynął także na myślenie w poetyce i wywołał zmiany paralelne do zmian w językoznawstwie. Zainteresowanie strukturą tekstu, rozwój semantyki, wieloaspektowa analiza tzw. aktów mowy — wszystko to stworzyło nowe bodźce do rozrostu dyscypliny, która z natury rzeczy zajmuje się tekstami z punktu widzenia ich semantycznej struktury.