`Jeśli za kryterium oryginalności poety uznać, jak chce Zbigniew Bieńkowski, niepodobieństwo, poezja Jacka Napiórkowskiego jest jedną z najbardziej `niepodobnych`, mówiąc inaczej - osobnych, oryginalnych we współczesnej poezji polskiej. Oryginalność, niepodobieństwo wynikają bez wątpienia z pewnych przesłanek językowych, do których poeta się odwołuje, pewnych złóż, do których nawiązuje, pewnego poziomu, który najchętniej nazwalibyśmy tradycją, gdyby nie fakt, że z samej swej istoty stanowią one zaprzeczenie wszelkiego tradycjonalizmu`. /Ze wstępu Krzysztofa Karaska/ `(...) Pejzaż wierszy Jacka Napiórkowskiego jest ruchomy. Wszystko upada, wszystko powstaje, wszystko płynie, ale nie tak, jak każe fizyka - punkty ciążenia wyznacza tutaj jakaś karkołomna nieprzewidywalność, którą na skróty nazwałem szaleństwem, choć nie jest to słowo właściwe. Źródłem przemian są katapulty wyobraźni, które bywają porządku mechanicznego, lecz często podążają torem miłości czy modlitwy...`. /Jarosław Mikołajewski, z przedmowy do wydania Aniele nie upadaj, polsko-włoskiego zbioru wierszy z 2008 roku./ W skład tomu Podwójne życie zegarów wchodzą utwory ze zbiorów: Lodowiec (1990), Wiersze nowojorskie (1992), Bezdomny kolorem (1998), Rozjaśnienia (2000), Podróż na trąbie (2002), Głupota krajobrazu (2006), Fortepiany i delfiny (2010). Pozostałe wiersze zostały zebrane w całość zatytułowaną Z wierszy rozproszonych.