Znaczenie wydanej w 1915 roku książki Heinricha Wölfflina porównać można jedynie do przełomu rewolucji Kopernikańskiej. Wniosła ona bowiem do warsztatu historyka sztuki cały szereg nowych narzędzi badawczych, zwłaszcza analizę strukturalną i opisową koncepcję metody historycznej, oraz dokonała po raz pierwszy podziału na styl klasycystyczny i barokowy na podstawie pojęć odnoszących się do cech formalnych obrazu bądź rzeźby. Jednocześnie Wölfflin wykazał, że to właśnie forma, a nie treść – jak powszechnie sądzono – opisuje świat, w którym powstaje dzieło sztuki.