PODRĘCZNIK TECHNIKA ŻYWEGO SŁOWA MOWA GŁOS 1906

09-05-2014, 21:02
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.

Aktualna cena: 59.99 zł

Użytkownik inkastelacja

numer aukcji: 4197253118

Miejscowość Kraków

Koniec: 09-05-2014 19:55:00

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO SPISU TREŚCI

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO OPISU KSIĄŻKI

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY ZNAJDUJĄCE SIĘ W TEJ SAMEJ KATEGORII

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG CZASU ZAKOŃCZENIA

KLIKNIJ ABY ZOBACZYĆ INNE WYSTAWIANE PRZEZE MNIE PRZEDMIOTY WEDŁUG ILOŚCI OFERT

PONIŻEJ ZNAJDZIESZ MINIATURY ZDJĘĆ SPRZEDAWANEGO PRZEDMIOTU, WYSTARCZY KLIKNĄĆ NA JEDNĄ Z NICH A ZOSTANIESZ PRZENIESIONY DO ODPOWIEDNIEGO ZDJĘCIA W WIĘKSZYM FORMACIE ZNAJDUJĄCEGO SIĘ NA DOLE STRONY (CZASAMI TRZEBA CHWILĘ POCZEKAĆ NA DOGRANIE ZDJĘCIA).

PEŁNY TYTUŁ KSIĄŻKI -
AUTOR -
WYDAWNICTWO -
WYDANIE -
NAKŁAD - EGZ.
STAN KSIĄŻKI - JAK NA WIEK (ZGODNY Z ZAŁĄCZONYM MATERIAŁEM ZDJĘCIOWYM) (wszystkie zdjęcia na aukcji przedstawiają sprzedawany przedmiot).
RODZAJ OPRAWY -
ILOŚĆ STRON -
WYMIARY - x x CM (WYSOKOŚĆ x SZEROKOŚĆ x GRUBOŚĆ W CENTYMETRACH)
WAGA - KG (WAGA BEZ OPAKOWANIA)
ILUSTRACJE, MAPY ITP. -

DARMOWA WYSYŁKA na terenie Polski niezależnie od ilości i wagi (przesyłka listem poleconym priorytetowym, ew. paczką priorytetową, jeśli łączna waga przekroczy 2kg), w przypadku wysyłki zagranicznej cena według cennika poczty polskiej.

KLIKNIJ ABY PRZEJŚĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

SPIS TREŚCI LUB/I OPIS (Przypominam o kombinacji klawiszy Ctrl+F – przytrzymaj Ctrl i jednocześnie naciśnij klawisz F, w okienku które się pojawi wpisz dowolne szukane przez ciebie słowo, być może znajduje się ono w opisie mojej aukcji)

JULIUSZ TENNER
TECHNIKA
ŻYWEGO SŁOWA
Z 20 RYCINAMI W TEKŚCIE
LWÓW
NAKŁADEM KSIĘGARNI H. ALTENBEROA
WARSZAWA. - E. WENDE I SPÓŁKA
1906

SPIS RZECZY.

Przedmowa................. VII
I, CZĘŚĆ MATERYALNA.
A. Mechanika głosu. ROZDZIAŁ I. Narzędzia głosu i narzędzia mowy.
Mechanika głosu i mowy. — Organ nadzorczy i ucho. — Fonacya i artykulacya. — Mowa szeptana.-Narzędzia głosu: a) N a-rz ę dzi a m otory czne: przyrząd oddechowy i sposoby oddychania. — b) N ar z ę-dziadźwiękowe: krtań; głośnia ; wiązadła głosowe; artykulacya krtani; siła i jakość głosu. — Narzędzia oddźwiękowe: jama ustna i jamy nosowe jako przestrzenie rezonansowe. — Narzędzia mowy: ^młoty^ i ^kowadłas fonacyjne. — Pierwiastki mowy muzyczne (samogłoski) i pierwiastki malarskie i plastyczne (spółgłoski). — Znaczenie i funkcye języka............ 3 — 31
B. Technika wymawianiowa. ROZDZIAŁ II. Głos.
Właściwości indywidualne głosu. - Mowa i śpiew, deklamacya i recitativo. — Przy-
mioty głosu: metaliczność, czystość, siła, równość i stałość, wytrwałość, brak obcej przy mieszki. — Pierwiastki gtosu: natężenie, wysokość i jakość czyli barwa głosu.— Skala muzyczna i skala głosu. — Modulacya i monotonia. - Głos nizki, średni i wysoki. — Rejestry głosu : rejestr piersiowy i rejestr ialzetowy. — Teorya Helmholtza o barwie głosu. — Wpływ ruchów mimi-cznych na barwę głosu. — Tonacye głosu wedle barwy.-Głos złoty, srebrny i spiżowy, aksamitny i bawełniany. — Suggestywność głosu................. 32 - 6T
B. Technika wy maw ian ia.
ROZDZIAŁ III. Oddychanie.
Oddychanie dla życia i oddychanie dla głosu. — Oddychanie jako dyscyplina. — Oddychanie przeponą i konieczność tej metody w sztuce żywego słowa. —Pogotowie płuc.— Niedosłyszalność i niedostrzegalność oddechu. - Ekonomia wydechu. - Wada głośnego oddechu (^czkawka dramatyczna^) i jej przyczyny. — Podział oddechu. — Akt fizyologiczny i akt intelektualny w procesie oddechowym. — Oddech i przecinkowanie słuchowe, ich stosunek i rozbieżność. — Oddychanie w mowie wiązanej i niewią-zanej. — Oddychanie u aktorów i mówców. . 68 — 91
ROZDZIAŁ IV. Artykulacya.
Pierwiastki symboliczne mowy ludzkiej. — Naśladownictwa słuchowe, mięśniowe i dotykowe.—Istota dźwięku artykułowanego.— Trzy czynniki konieczne do jego wytworze-
nia. — O samogłoskach: zasadnicze i posi'ednie samogłoski; ich symbolizm ; muzyczność samogłoski A; kojarzenie uczuć z samogłoskami; jasne i ciemne samogłoski. - O spółgłoskach: trzy dziedziny artykulacyi; spółgłoski wybuchowe, słabe, mocne, dźwięczne, bezdźwięczne, powiewne, syczące, płynne i nosowe......92—122
ROZDZIAŁ V. Artykulacya. (G. d.)
Połączenie spółgłosek i samogłosek w zgłoski, ich następstwo i odnośne prawidła fonetyczne. — Unikanie brzmień identycznych lub podobnych. — Asonancya i aliteracya: muzyka języka w przykładach z poezyi polskiej; celowe choć nieświadome mistrzow-stwo słowa; pokrewieństwo dźwięków z pojęciem; osłabienie nastroju przez powtórzenie brzmień z obrazem poetyckim niezgodnych. — Artykulacya i akcent - Przesadne uwydatnienie dźwięków naśladowniczych. . 123—150
ROZDZIAŁ VI. Zboczenia i błędy mowy.
Przyczyny îizyologiczne i intelektualne. — Niedbałościmowy codziennej: nieczysto wymawianie samogłosek i spółgłosek, zlewanie rozziewów, asymilacya dwóch brzmień podobnych, przeciąganie spółgłosek końcowych, połykanie głosek i zgłosek, intonowanie. — Jąkanie się i zacinanie się. — Zwyrodnienia mowy. — Wadliwe wymawianie spółgłosek: S i T (szeplenieme); L i Ł; R: 6 sposobów wymawiania R; konieczność czystego R w sztuce żywego słowa; metoda Talmy i wskazówki dla zastosowania jej w praktyce. — Używanie narzecza.........151—177
ROZDZIAŁ VII. O przecinkowaniu.
Przecinkowanie słuchowe.—Milczenie (przerwa) i przestanek. - Warunki fizyologiczne i psychologiczne przestanków. - Ich rozwój artystyczny. - Znaki pisarskie i środki typograficzne. -Względna długość przerw i przestanków - Przerwy i przestanki nie oznaczone znakami pisarskimi. — Przerwy niewłaściwe. - Skłonność do przerw przy średniówkach i końcówkach wierszy. - In-tonacye wskazane znakami pisarskimi: przecinek, średnik, dwukropek, kropka, myślnik, nawias, cudzysłów, łącznik, wykrzyknik, za-pytajnik, kropki. - Znaki milczenia, znaki modulacyjne i znaki melodyjne. —Ważność i znaczenie przecinkowania słuchowego . 178 -230
II. CZĘŚĆ INTELEKTUALNA.
ROZDZIAŁ VIII. O Akcentach.
Akcent uduchownienieni dźwięku. - Cztery stopnie akcentów. — Akcent naturalny. -Akcentowanie wyrazów jednozgłoskowych.— Sprzeczności fonetyki i gramatyki. - Akcent logiczny.- -Szyk naturalny i szyk sztuczny.— Taniec akcentów i muzyka poezyi. - Siła indywidualizująca akcentu logicznego. -Trzy momenty dźwiękowe akcentu: siła, wysokość i trwanie. - Szyk współrzędny i podrzędny w zdaniach złożonych. — Ar-chitektonika dźwięku w okresach krasomówczych. - Analiza tej architektoniki na przykładzie z Słowackiego. - Obraz rytmiczny architektoniki dźwiękowej. — Zdania wtrącone i zdania nawiasowe . . . . - 233—268
ROZDZIAŁ IX. O słowach rdzennych.
Pojęcie ogólne. - Słowem rdzennem: rzeczownik, czasownik, przymiotnik, przysłówek, zaimek, przyimek, liczebnik, spójnik, wykrzyknik, zgłoska, morfema wyrazu, głoska, wyraz niedopowiedziany. - Szereg wypadków zasadniczych: 1) Przeciwstawienie; 2) Powtórzenie; 3) Odpowiedź na pytanie; 4) Wyraz poszukiwany; 5) Stopniowanie; 9) Wynik.-Sprzeczność akcentu logicznego z akcentem rytmicznym. - Niezawisłość akcentu logicznego od pojęcia indywidualnego. - Fałszywy patos. - Wykoszlawie-nie treści skutkiem fałszywych akcentów.-.Dominanta^. - Rozmaita wartość wyrazów rdzennych i stosunek ich wzajemny.-Wygłoszenie poprawne i wygłoszenie artystyczne. fcDominantas w utworach poetyckich i przepis Talrmj. - ^Dominanta^ w " Odzie do młodości", w 'Farysic i w &Grobie Acjamemnona,"..-Zbieg dwóch wyrazów rdzennych czyli rozziew akcentów. — Kontrabanda estetyczna i sumienie w uszach. -Znaczenie analiczy krytycznej żywego słowa dla krytyki literackiej i dla przekładów poetyckich ...............269-319
Literatura..............- ... 321—323

PRZEDMOWA.

Oddając podręcznik mniejszy do użytku ogółu, pragnąłbym z całego serca, ażeby trafił przedewszy-stkiem do kół dojrzałej młodzieży polskiej, której jest poświęcony. Zbiegiem niezawisłych od autora okoliczności streszczenie niniejszej pracy wyprzedziło jej ukazanie się. W mojej a Estetyce żywego słowa^ J) zmuszony byłem ze względu na całokształt pracy i niemożebność ścisłego rozgraniczenia zasad estetycznych od technicznych, streścić najważniejsze, podstawowe prawidła techniki żywego słowa. Z natury rzeczy nie mogłem jednak i w sTechnices pominąć wywodów czysto estetycznych, tak, że obie prace wzajemnie się uzupełniają, choć każda, sama dla siebie, stanowi całość.
Szczegółową uwagę poświęciłem w s Technice ^ mechanice mowy i îizyologii głosu,
wychodząc z prostego założenia, że dokładna znajomość instrumentu jest pierwszym i niezbędnym warunkiem umiejętnego nim władania. W tym kierunku zadanie moje polegać mogło tylko na zaznajomieniu czytelnika z dzisiejszym stanem umiejętności w sposób ile możności jasny i przystępny, z pominięciem wszystkich szczegółów, dla celów pracy niniejszej obojętnych. Źródła naukowe, z jakich w tej mierze czerpałem, podane są na końcu książki wraz z najważniejszą literaturą całego przedmiotu, z której mniej lub więcej korzystałem.
Wiadomo, jak wielce w wychowaniu naszem publicznem zaniedbaną jest wymowa. Stan ten uderza fem bardziej, jeśli się zważy, że naród nasz w dawnych wiekach w żadnej dziedzinie sztuki tak nie celował, jak właśnie na polu krasomów-stwa. Małecki nazywa je wprost sztuką narodową, wykazując, że czem dla Włocha muzyka, dla Francuza teatr, dla całego średniowiecznego Zachodu poezya trubadurów i minstrelów, — tem było dla Polaka krasomówstwo. Rozkwit wymowy w dawnej Polsce, która w tej mierze wyprzedziła wszystkie narody nowoczesne, polegał na niezwykle bogatej sposobności do występów publicznych. Wymowę określa Małecki jako dźwignię zajęć i zabaw na całej przestrzeni życia szlacheckiego, a szlacheckie np. wesele staropolskie nazywTa s skomplikowanym dramatem krasomówczym u, któryby można podzielić na akty i liczne
sceny, a w każdej scenie najważniejszy moment
stanowiła: o racy a.
Z utratą niepodległości sposobność publicznego występywania zmalała na całym obszarze dawnej Polski prawie do zera, powoli zatracały się również dawne obyczaje i zwyczaje, tak, że i w dziedzinach życia domowego i prywatnego zaniedbywano coraz bardziej wymowę. Stosunki nie poprawiły się nawet wówczas, gdy dzielnica Polski pod berłem austryackiem otrzymała samorząd. Staropolska sztuka krasomówcza pozostała zaniedbaną i zapomnianą, a w szkołach naszych, w całem naszem wychowaniu publicznem nie poświęca się jej najmniejszej zgoła uwagi.
A jednak dla społeczeństwa, załatwiającego samemu swoje sprawy, rozprawiającego i obradującego w ciałach prawodawczych i autonomicznych, zwołującego komitety i komisye, zgromadzenia i wiece, sztuka wymowy stanowić powinna jeden z najważniejszych pierwiastków wychowania publicznego! Któż z nas nie jest powołany w życiu publicznem, czy to do składania świadectwa w sądzie, czy do przemawiania w gronach publicznych lub prywatnych, czy do wygłaszania reîeratow, odczytywania sprawozdań, protokółów i t. d. i t. d.? Czyż nie jest więc rzeczą nieodzownie konieczną, ażeby każdy człowiek inteligentny, a zwłaszcza obywatel z ukończoną szkołą średnią lub wyższą, mówił i czytał na głos co najmniej tak, ażeby go słyszano i rozumiano?! W Polsce — pisał
przed trzystu bez mała laty Starowolski -nie może się ten nazywać obywatelem, a nawet (śmiało powiem) Polakiem, kto o rzeczy jakiejkolwiek wymownie i ozdobnie prawić nie umie ! -Jakże daleko odbiegliśmy dziś od tego stanu rzeczy !
Zrozumiano te wymogi w Ameryce, w Szwaj-caryi, szczególnie zaś we Francyi, gdzie krótko po wojnie niemiecko-francuskiej, wprowadzono naukę czytania na głos (Aa lecture a haute voixt), jako przedmiot obowiązkowy do wszystkich szkół publicznych, elementarnych i średnich, oraz do seminaryów nauczycielskich. Nauka ta nie jest niczem innem, jak techniką żywego słowa w ogra-niczonem nieco znaczeniu. Odtąd każdy uczeń, opuszczający szkołę, -zdawać musi egzamin z tego przedmiotu. P. Bardoux, ówczesny minister wychowania publicznego, wyznań i sztuk pięknych, wprowadzając podręczniki Legouvé'go dla nauki obowiązkowej czytania na głos w szkołach francuskich, określa w odnośnym okólniku naukę tę jako ważny pierwiastek wychowania publicznego. Musimy się we Francyi uczyć czytać - powiada minister francuski - bo uczyć się czytać, to najlepszy sposób nauczyć się mówić. Bez wątpienia więc sztuka czytania na głos należy do najważniejszych ćwiczeń w szkołach publicznych, ale sztuki tej uczyć potrzeba zarówno, jak i innych. Nauka to nie zabierająca uczniom nietylko żadnego czasu, ale owszem pozwalająca im zyskać na czasie. Nauczyć
się poprawnie przeczytać jakąś rzecz, to najpewniejszy środek, ażeby treść jej lepiej zrozumieć i dłużej zapamiętać.
Będę szczęśliwy, jeśli skromne moje usiłowania przyczynią się do zwrócenia uwagi na sztukę żywego słowa, jako na pierwiastek wychowania publicznego, jeżeli się przyczynią do wskrzeszenia sztuki, ongi w Polsce tak kwitnącej, a dziś tak zaniedbanej. Wypadki ostatniej doby w Królestwie, zapowiedź życia konstytucyjnego w dzielnicy polskiej pod berłem rosyjskiem, przyczynią się niewątpliwie do potężnego zwiększenia zastępów szermierzy żywego słowa i pozwolą mu odzyskać w systemie wychowania publicznego stracone miejsce. Mam nadzieję, że pod tym względem praca moja przychodzi w porę i stanie się aktualną.

We Lwowie, w grudniu 1905.
Juliusz Tenner.

Literatura.

Baudoin de Courtenay: Artykuł: ^Fonologia^ w Eneyklope-
dyi powsz. illustr. Becq de Fuuquieres, L. : Traité de diction et de lecture a haute
voix: Paris, G. Charpentier & Cie. Benedix R.: Der mundliche Vortrag; X. Auflage, Leipzig,
I. I. Weber, 1905. Berr G. et Delbost B.: Les trois dictions; Éditions de la
Revue bleue et de la Revue scientifique. Blaue Jean: L'art de dire dans la lecture et la récitation,
dans la causerie et le discours; Paris, A. Colin, 1903.
- Récits a dire et comment les dire; Paris, A. Colin, 1905.
Bourdon: L'expression des émotions et des tendances dans le langage; Paris, F. Alcan, 1892.
Brücke Ernst: Grundzüge der Physiologie und Systematik der Sprachlaute; II. Aufl., Wien, Gerolds Sohn, 1896.
Combarieu Jules: Les rapports de la musique et de la poésie; Paris, F. Alcan, 1894.
Coquelin cadet et Coquelin aîné: L'art de dire le monologue; 8. édition, Paris, P. Ollendorf, 1896.
Dupont-Vernon H.: L'art de bien dire; 8. éditon, Paris, P. Ollendorf, 1900.
- Principes de diction; Paris, P. Ollendorf, 1882.
- Diseurs et comédiens; Paris, Ollendorf, 1891.
Guttmaun Oskar: Die Gymnastik der Stimme; 6. Auflage, Leipzig, I. I. Weber, 1892.
Heimholte //..- Die Lehre von den Tonempfindungen als physiologische Grundlage für die Theorie der Musik; 5. Ausgabe, Braunschweig, 1896.
Hermann Karl: Die Technik des Sprechens; 2. Aufl., Leipzig, Kesserling, 1902.
Humboldt, W. v. : Über die Verschiedenheit des menschlichen Sprachbaues und ihren Einfluss auf die geistige Entwicklung des Menschengeschlechtes.
Mackenzie, Sir Moreli: Handbook on Hygiene of the voeal organs: London, 1880-(Wydanie niemieckie z przedmową autora: Singen und Sprechen — Pflege und Ausbildung der menschlichen Stimmorgane ; Hamburg, 1887).
Merkel C. L.: Anatomie und Physiologie des menschlichen Stimm- und Sprachorgans (Antropophonik); 2. Aufl., Leipzig, A. Abel, 18G3.
Mleczko St.: Serce a Heksametr czyli Geneza Metryki Poetyckiej w związku z estetycznem kształceniem się języków, szczególnie polskiego. Wydanie Kasy Mianow-skiego, Warszawa, 1901.
Legouoé Ernst: L'art de la lecture a l'usage de l'enseignement secondaire; 45 edition, Paris, J. Hetzel.
- Petit traité de lecture a haute voix a l'usage des écoles primaires; 16 édition, Paris, 1. Hetzel.
-— La lecture en action; 14 édition, Paris, I. Hetzel.
- La lecture en Famille; Paris, 1. Hetzel. Ottuszewski Wt : Psychologia oraz filozofia mowy; Warszawa, 1899.
. — Szkic fizyologii mowy ze szczególnem uwzględnieniem głosek alfabetu polskiego; Warszawa, E. Wende, 1893.
- Niemota, bełkotanie, mowa nosowa, jąkanie, oraz hygiena mowy; wyd. 2-gie Warszawa, 1901.
Palleske Emil: Die Kunst der Vortrags; 3. Auflage, Stuttgart, C. Krabbe, 1892.
Bötscher H. T.: Die Kunst der dramatischen Darstellung in ihrem organischen Zusammenhange wissenschaftlich entwickelt; 2. verm. Auflage, Leipzig, 0. Wi-gand, 1864.
Skraup K.: Die Kunst der Rede und des Vortrags; Leipzig, I. I. Weber, 1905.
Tanna B.: Schöne Stimme und Sprache; 2. Aufl. Leipzig, F. W. Glöckner & Cie, 1905.
Weise Oskar: Ästhetik der deutschen Sprache; Leipzig, B. G. Teubner, 1903.

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

WRÓĆ DO WYBORU MINIATUR ZDJĘĆ

Możesz dodać mnie do swojej listy ulubionych sprzedawców. Możesz to zrobić klikając na ikonkę umieszczoną poniżej. Nie zapomnij włączyć opcji subskrypcji, a na bieżąco będziesz informowany o wystawianych przeze mnie nowych przedmiotach.