Rozprawa Joanny Roszak jest pierwsza na taką skalę podjętą próbą zbadania recepcji – w szczególności recepcji poetyckiej – liryki Paula Celana w Polsce. Nie chodzi wyłącznie o badanie literackich „wpływów”, lecz o coś więcej: o wskazanie pokrewieństw i dynamiki literackiego dialogu. Dialog ten inspirowany jest, co trafnie podkreśla autorka, sama istotą poezji Celana właśnie na dialog otwartej i poszukującej „innego”, podobnie jak dzieje się to w poezji niemieckojęzycznego autora tej generacji, Johannesa Bobrowskiego, w którego koncepcji wiersz to „mowa zdyszana ustałych ust w nieskończonej wędrówce do sąsiada domu”. Roszak niezwykle sumiennie bada polską konstelację Celanowską.