Vampire Night jest kolejnym tytułem zaliczającym się do niezbyt popularnego gatunku „celowniczków”. Są to gry, w których akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby. Czynnikiem odróżniającym te produkcje od standardowych strzelanek FPP jest pozbawienie gracza możliwości bezpośredniego sterowania swoją postacią. Zabawa ogranicza się do likwidowania pojawiających na ekranie potworów. Do ich namierzania wykorzystywany jest wspomniany już wcześniej celownik. Vampire Night początkowo trafił na automaty do gier. Opisywana konwersja ukazała się na PS2 z rocznym opóźnieniem. Za produkcję gry odpowiedzialne jest studio Wow Entertainment, które opracowało również inny tytuł z tego gatunku – The House of the Dead III.

Opisywana strzelanka pod wieloma względami przypomina wspomniany przed chwilą tytuł. Podstawowa różnica polega oczywiście na tym, iż krwiożercze zombiaki zastąpione zostały tytułowymi wampirami. Gracz wciela się w postać Średniowiecznego łowcy, polującego na wyjątkowo niebezpieczną bestię. Aby do niej dotrzeć należy dokładniej zbadać jedną z okolicznych wiosek. Problem w tym, iż została ona opanowana przez wampiry. Jak można się łatwo domyślić, w trakcie właściwej gry wątek fabularny nie odgrywa praktycznie żadnej roli, stanowi jedynie pretekst do eliminacji kolejnych potworów.

Podstawowy punkt programu stanowi tryb Arcade, wzorowany na wspomnianej już wersji przeznaczonej na automaty do gier. Rozgrywka przebiega w bardzo zbliżony do tego typu produkcji sposób. Cała zabawa podzielona została na kilka niewielkich poziomów. Pod koniec każdego z nich należy stoczyć pojedynek z jednym z silniejszych wampirów. Potwory te na pierwszy rzut oka wydają się niezniszczalne, każda z bestii ma jednak jakiś słaby punkt, w który trzeba celować. Vampire Night jest niestety wyjątkowo krótki, grę można bowiem ukończyć w przeciągu kilkudziesięciu minut.

Na uwagę zasługują również dwa inne czynniki. Posiadane bronie można w ograniczonym stopniu upgrade’ować. Gra posiada dość ciekawie zrealizowany multiplayer. Wzorem wspomnianej już serii House of the Dead istnieje możliwość zaliczania kampanii w trybie kooperacji. Gracze bawią się oczywiście na wspólnym ekranie (dwa oddzielne celowniki). Oprawa wizualna Vampire Night prezentuje przeciętny poziom. Modele przeciwników dość szybko zaczynają się powtarzać, znacznie ciekawiej wypadają pod tym względem bossowie. Gra może być obsługiwana przy użyciu joypada, myszy lub pistoletu.

Druga część jednej z najbardziej lubianych zręcznościowych ścigałek. Time Crisis powinien być doskonale znany stałym bywalcom salonów gier. To właśnie z myślą o tych osobach produkowano kolejne tytuły z tej serii. Mamy tu do czynienia z grami reprezentującymi gatunek tzw. celowniczków. Są to trójwymiarowe strzelaniny, w których akcję obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby. Podstawowa różnica polega jednak na tym, iż nie możemy kontrolować ruchów swojej postaci. Jedynie w kilku ściśle określonych miejscach można wybrać dalszą ścieżkę. Zadaniem gracza jest sprawna eliminacja pojawiających się na ekranie przeciwników. Opisywana druga część w 1998 roku trafiła na automaty. Dopiero w 2001 roku wydano konwersję na PS2. Co ciekawe, na konsolę firmy Sony trafiło też wiele innych gier z tego gatunku. Warto w tym miejscu przypomnieć sobie między innymi serię Silent Scope.

Podobnie jak w przypadku poprzedniej części Time Crisis, wątek fabularny odgrywa zdecydowanie drugoplanową rolę. Cała zabawa sprowadza się wyłącznie do toczenia kolejnych walk z siłami wroga. Podstawowy tryb zabawy pozostaje w zgodzie z tym, co zostało zaprezentowane na automatach do gier. Jak można się więc łatwo domyślić, zabawa nie jest zbyt długa. Autorzy opisywanej konwersji przygotowali więc szereg nieobowiązkowych wyzwań i innych atrakcji, do których można przystępować, lecz nie jest to wymagane do pomyślnego ukończenia gry. Sterowanie jest niezwykle proste. Do gry dołączany jest specjalny pistolet – Guncon2. Przy jego pomocy likwidujemy pojawiających się na ekranie przeciwników.

Seria Time Crisis pod wieloma względami wyróżnia się na tle swych konkurentów. Podstawowym czynnikiem jest upływający czas. Każdorazowe przeładowanie broni zajmuje co najmniej kilka sekund, tak więc gracz sytuacje te musi ograniczać do minimum. W nagrodę za szybsze zaliczenie danej sekcji misji przewidziane są też dodatkowe nagrody. W trakcie zabawy można zdobywać lepsze giwery, dzięki którym szybciej likwiduje się przeciwników. Oprócz tradycyjnych bandytów nie zabrakło też kilku potężnych bossów. Time Crisis II zawiera ponadto tryb zabawy dla dwóch graczy. W tym przypadku każda z osób przejmuje kontrolę nad osobnym celownikiem. Wizualnie opisywany produkt wypada dość przeciętnie, a to dlatego, iż nie poczyniono większych zmian w stosunku do pierwotnej wersji.

Kolejna odsłona słynnej serii zręcznościowych strzelanek. Time Crisis 3 nie oferuje żadnych rewolucyjnych zmian w kwestii przebiegu rozgrywki. Gra może się natomiast poszczycić kilkoma zupełnie nowymi atrakcjami, z którymi nie mieliśmy do czynienia w poprzednich tytułach. Po raz kolejny jest to typowy celowniczek, czyli zręcznościowa strzelanina, w której nie sterujemy bezpośrednio postacią, a likwidujemy jedynie pojawiających się wrogów. Do ich namierzania wykorzystuje się właśnie widoczny na ekranie charakterystyczny celownik. Konsolowa edycja trzeciej części Time Crisis ukazała się w tym samym roku, co wersja przeznaczona na automaty do gier. Mamy więc do czynienia ze zdecydowanie świeższym tytułem, aniżeli miało to miejsce w przypadku drugiej części serii. Podobnie jak wcześniej, jedyną platformą docelową okazała się być konsola PlayStation 2.

Opisywana strzelanka ma do zaoferowania trzy podstawowe tryby zabawy. Arcade Mode pozostaje w zgodzie z tym, co zostało zaoferowane bywalcom salonów gier. Po raz kolejny zabawa nie jest zbyt długa. Grę można ukończyć w przeciągu 2-3 godzin. Z pomocą przychodzą alternatywne ścieżki, pojawiające się w trakcie rozgrywania misji. Rozwiązanie to ma zachęcić gracza do ponownego przechodzenia trybu kampanii. Warto również dodać, iż w trybie tym w zabawie może brać udział dwóch graczy. W zależności od własnych preferencji zmagania odbywają się na wspólnym lub podzielonym ekranie. Sterowanie pozostawiono bez większych zmian. W dalszym ciągu można korzystać z pistoletu GunCon. Istotne jest też umiejętne przeładowywanie broni, gdyż wszystkie poziomy obarczone są limitem czasowym. Oprócz tradycyjnego pistoletu można skorzystać z kilku innych giwer – karabinu maszynowego, shotguna, a nawet granatnika.

Dwa pozostałe tryby zabawy powstały wyłącznie z myślą o nabywcach opisywanej gry. W trybie Rescue Mission Mode gracz wciela się w zupełnie nową postać. Zmienia się też nieco charakter rozgrywki, gdyż przez znaczną część zabawy korzysta się z karabinu snajperskiego, a przeciwników eliminuje z dystansu. Tryb ten przypomina słynną serię Silent Scope. Dzięki Crisis Missions można z kolei zmierzyć się z kilkoma dodatkowymi wyzwaniami, jak chociażby postrzelać do nieruchomych celów. Wizualnie gra prezentuje się bardzo dobrze. Zabawa ma wyjątkowo dynamiczny przebieg. Nie zabrakło również wielu efektownych eksplozji, towarzyszących sterowanej przez gracza postaci.