Friedrich Schiller (1[zasłonięte]759-18), najwybitniejszy niemiecki dramaturg, przedstawiciel klasyki weimarskiej, uprawiał także filozofię, skupiając się przede wszystkim na kwestiach estetycznych. Nie była to jednak estetyka w dzisiejszym sensie zamkniętej dyscypliny o własnej, osobnej problematyce, lecz próba ustanowienia sfery estetycznej jako pośrednika między koniecznością fizyczną a koniecznością moralną. Piękno nie jest dodatkiem, pozorem, lecz istotnym elementem ludzkiego życia i niejako ,,przyucza" ludzkiego ducha do wolności. Tę wychowawczą pracę wykonuje wyobraźnia, ,,ćwicząc" go w przezwyciężaniu uwarunkowań zmysłowych za pośrednictwem działalności artystycznej. Dzięki sztuce człowiek budzi się ze ,,snu zmysłowego" i wznosi ku ideałom. Wyobraźnia artystyczna jest tu pośrednikiem, bo choć oparta na sferze zmysłowej, uwalnia się od niej dzięki swej kreatywności. Zebrane w tym tomie pisma pochodzą z lat dziewięćdziesiątych XVIII wieku i obejmują wybór głównych rozpraw, w tym najważniejszą: ,,Listy o estetycznym wychowaniu człowieka".