Tytuł: Pisarz i psychoanalityk"
Wydawnictwo: Humaniora (red.) R. Dziurla, J. Groth Spis treści: - R. Dziurla, J. Głowczewska, J. Groth, S. Hejmanowski, P. Jarząbek, B. Wojciechowski – Wczesne zastosowania wiedzy psychoanalitycznej do badań literackich - Paweł Dybel – Lacan i Leśmian – dwa zwierciadła - Czesław Dziekanowski – Zmiana a tożsamość twórcy - Ryszard Stachowski – Marzenie senne jako tekst. Krytyka założeń freudowskiej metodologii przekładu - Zofia Rosińska – Psychoanalityczne wątki w literaturze polskiej - Edith Seifert – Opowiadanie w psychoanalizie - Bogdan Wolf – Problem sublimacji a symptom - Krzysztof Pawlak – Pisarstwo bez pisarza i psychoanaliza bez psychoanalizującego się – czyżby wynaturzenie poststrukturalizmu?
Z okładki książki (prof. Tadeusz Zgółka):
„Tradycja odwoływania się przez pisarzy i krytyków właśnie do psychoanalizy ma swoje uzasadnienie i jest bardzo żywa do dziś. Stało się tak m.in. za sprawą Jacquesa Lacana, który w ramach psychoanalizy współczesnej umieścił w jej centralnym punkcie język, mowę i wypowiedź językową. Stąd już tylko krok do skoncentrowania się na pewnym specyficznym typie wypowiedzi językowej, jaką jest dzieło literackie, zwłaszcza poetyckie. Książka zbudowana jest z ośmiu szkiców poprzedzonych wprowadzeniem odredaktorskim. Poszczególni autorzy szkiców bądź to analizują wybrane kategorie występujące u twórców poddanych interpretacyjnemu oglądowi, bądź też wskazują na przydatność tych kategorii w oglądzie dzieła literackiego i jego twórcy. Nad całością rozważań unosi się także duch pewnego przełomu, nazwanego poststrukturalistycznym, ale w istocie jest też powiew postmodernistyczny i dekonstrukcjonistyczny. (…) Z przekonaniem rekomenduję ten tom. (…) Jest on niewątpliwie interesujący czytelniczo – zarówno – jak mniemam – dla psychologów, jak i – tu mam większy stopień przekonania – dla filologów, zwłaszcza literaturoznawców.”
