Powstała w 1928 roku powieść Pierwsza miłość ma formę pamiętnika, pisanego z pedanterią przez nauczyciela łaciny w prowincjonalnym gimnazjum, w monarchii austro-węgierskiej. Bohater a zarazem narrator to samotny, nieprzystosowany do życia pięćdziesięciodwuletni mężczyzna, żyjący w granicach wyznaczonych przez rutynę, jałowość, bezcelowość i brak jakichkolwiek aspiracji. Nagle w jego bezsensownym życiu pojawia się miłość do uczennicy, która nieświadoma niczego obdarza sympatią kolegę z klasy. Zazdrosny nauczyciel z pasją walczy o swoje uczucie, a chęć pokonania rywala przeradza się w obłęd. Imaginuje sobie, że jest człowiekiem zbytecznym, pogrąża się w autodestrukcji. Jest rok 1912. Tak samo jak osobowość bohatera Pierwszej miłości rozpadają się też Austro-Węgry. Losy człowieka i monarchii są już przesądzone - czeka ich zagłada.

Sándor Márai z niezrównaną precyzją opisał kolejne stadia dezintegracji człowieka zbytecznego. Pisząc tę powieść sam był młodym człowiekiem, ale już wadził się z tematyką, która w późniejszej twórczości dominowała w jego najświetniejszych dziełach - z sensem życia i tragizmem istnienia.