|
|
Pieprz czarny
(Piper Nigrum)
Pnącze o drewniejących łodygach z rodziny Piperaceae, uprawiane dla owoców, które są zwykle suszone
i stosowane jako przyprawa.
Pochodzi z południowych Indii, w naturalnych warunkach
osiąga do 15 m wysokości.
Kwiaty drobne, seledynowo-białe,
zebrane w kłosowate kwiatostany o długości 8-10 cm.
Kwitnie przez cały rok. Owocuje już w 2-5 roku uprawy
przez następne 40 lat.
Owoce (5 mm średnicy), ciemno-czerwone -
kiedy w pełni dojrzeją, są zebrane po 20-30 w owocostan.
Pieprz jest stosowany od starożytności, zarówno dla smaku,
jak i właściwości medycznych.
Intensywnie uprawiany w regionach tropikalnych.
Jest jedną z najpopularniejszych przypraw
w kuchni europejskiej, wszechobecny w całym uprzemysłowionym świecie, często w połączeniu
z solą kuchenną.
Pieprz czarny (gotowane i suszone niedojrzałe owoce),
pieprz czerwony (suszone niedojrzałe owoce),
biały pieprz (suszone dojrzałe nasiona),
pieprz zielony (niedojrzałe zielone nasiona marynowane
w kwasie octowym lub mlekowym albo konserwowane solanką.
Pikantny smak zawdzięcza obecności piperyny.
Traci smak i aromat poprzez parowanie, więc przechowywanie go w szczelnie zamkniętym opakowaniu pomaga zachować oryginalną pikanterię i świeżość na dłużej. Może stracić smak pod wpływem światła, dlatego źródła kulinarne polecają
mielenie pieprzu tuż przed użyciem.
Chociaż był uprawiany w południowej Tajlandii i Malezji,
jego najważniejszym źródłem były Indie,
szczególnie Wybrzeże Malabar.
Pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej
i jest znany kuchni indyjskiej od co najmniej 2 p.n.e.
Był umieszczony w nozdrzach Ramzesa II, jako część
rytuału mumifikacjnego po jego śmierci w 1213 roku pne.
Niewiele więcej wiadomo na temat korzystania z pieprzu
w starożytnym Egipcie i jak dotarł do Nilu
z Azji Południowo-Wschodniej.
Znany w Grecji co najmniej już w 4 wieku pne,
choć był używany niezbyt często, gdyż tylko bardzo bogaci
mogli sobie na niego pozwolić.
Rozpowszechniony jako jedna z najdroższych
przypraw w Cesarstwie Rzymskim.
Książka kucharska z trzeciego wieku 'De re coquinaria', częściowo oparta na innej z pierwszego wieku,
zawiera pieprz w większości swoich receptur.
Edward Gibbon pisał w "Zmierzchu i upadku cesarstwa rzymskiego", że pieprz był "ulubionym składnikiem
najdroższych potraw kuchni rzymskiej".
Po upadku Rzymu, Persi a później Arabowie
przejęli handel przyprawami.
Owoce były bardzo cenionym artykułem w handlu,
często określanym jako "czarne złoto" i używanym
jako forma pieniądza towarowego.
Pod koniec wczesnego średniowiecza, centralne
części handlu przyprawami były pod islamską kontrolą.
Handel był też w dużej mierze zmonopolizowany przez
włoskie potęgi, zwłaszcza Wenecję i Genuę.
Wzrost tych miast-państw była finansowany w dużej części
przez handel przyprawami.
Wraz z innymi przyprawami z Azji Południowo-Wschodniej, zawieziony dalej na wschód, zmienił bieg historii świata.
Był jedną z tych cennych przypraw, które doprowadziły
do portugalskich wysiłków w znalezieniu drogi morskiej
do Chin, a w konsekwencji do portugalskiej okupacji tego kraju,
a także europejskich odkryć i kolonizacji Ameryk.
W 1494 r. traktat z Tordesillas, udzielił Portugalii wyłącznego prawa do połowy świata.
W 1498 roku Vasco da Gama stał się pierwszym człowiekiem,
który opływając Afrykę dotarł do Indii, zapytany przez Arabów
w Calicut , dlaczego tutaj przybył, odpowiedział: "szukamy chrześcijan i przypraw ".
Jednak stare arabskie i weneckie sieci handlowe skutecznie "przemycały" ogromne ilości przypraw przez portugalskie blokady i pieprz znów płynął przez Aleksandrię i Włochy,
a także wokół Afryki.
Podobnie jak wiele wschodnich przypraw, pieprz
był historycznie znany zarówno jako przyprawa do potraw i lek.
Pojawia się w buddyjskiej Samannaphala Sutta, w piątym rozdziale, jako jeden z nielicznych leków dopuszczonych
do wykonania przez mnicha.
Wierzono, iż leczy choroby, takie jak zaparcia, biegunka,
ból ucha, zgorzel, choroby serca, przepuklina, chrypka, niestrawność, ukąszenia owadów, bezsenność, bóle stawów, zaburzenia czynności wątroby, płuc, ropnie jamy ustnej, oparzenia słoneczne, próchnicę i bóle zębów.
Czarny pieprz, sproszkowany lub jego wywar, jest szeroko stosowany w tradycyjnej indyjskiej medycynie jako środek leczący ból gardła, zatory gardła, kaszel.
Obecnie wykazano, że piperyna zawarta w pieprzu może znacznie zwiększyć wchłanianie selenu, witaminy B, beta-karotenu, kurkuminy,
a także innych składników odżywczych.
Piperyna zwiększa termogenezę lipidów i przyspiesza
przemiany energetyczne w organizmie, a także zwiększa produkcję serotoniny i beta-endorfiny.
Ekstrakty okazały się mieć właściwości antyoksydacyjne
i anty-rakotwórcze, szczególnie w porównaniu do chilli.
Cena za sztukę na Kup Teraz
dotyczy 5 nasion.
Przyprawa Przeciwutleniacz przeciwnowotwor Zone10 Zone11
 
|
|
