W 1760 r. ukazał się zbiór ludowej poezji szkockich górali z końca III w. n.e. przetłumaczonej rzekomo z języka gaelickiego na angielski, wydany przez Jamesa Macphersona w formie narracyjnego poematu epickiego pt. Pieśni Osjana. Oryginalna, jak sądzono, poezja ludów Północy, bard Osjan - autor cyklu pieśni, oraz opiewana przez niego tajemnicza i groźna kraina Morwenu zostały entuzjastycznie przyjęte przez publiczność. Niewidomy harfiarz Osjan, poeta-wieszcz, wojownik i piewca wolności, został uznany za "północnego Homera", zaś jego twórczość za źródło inspiracji dla literatury romantycznej, tak jak do tej pory utwory starożytnych były inspiracją dla klasyków. Jednak sławie Macphersona od początku towarzyszyły kłótnie o autentyczność zbioru, a gdy okazało się, że jest to tylko zręczna kompilacja motywów ludowych i poetycka mistyfikacja rozpętała się burza. Niezależnie od tego, utwór wywołał w Europie zjawisko osjanizmu, silnie wpływając głównie na literaturę angielską i niemiecką, choć i w polskiej na pieśniach szkockiego barda starano się budować narodową tożsamość. Jednym z największych miłośników poematu był Napoleon Bonaparte, który nie rozstawał się z nim podczas wypraw do Egipcie czy Rosji, a ostatnie lata życia na wyspie św. Heleny po części wypełniała mu lektura Pieśni Osjana w ojczystym języku.