Elżbieta Jundziłł, Róża Pawłowska

PEDAGOG WOBEC OSOBY CHOREGO

Autorki dzięki temu, że pokazują antropologię osoby chorej i umierającej – w różnych fazach jej życia i rozlicznych przypadkach cierpienia – otwierają przed studentem pedagogiki nieznaną mu ani z wcześniejszej, ani z akademickiej edukacji perspektywę egzystencji utraconej nadziei i nieodgadnionego sensu. Pragną zwrócić studenta twarzą ku tej perspektywie, by oswoić go z myśleniem o trudności w pokonywaniu uzależnień i słabości, niemożności przezwyciężenia choroby nieuleczalnej czy wprost niemocy w obliczu nieuchronnej śmierci.

Studentowi pedagogiki należy się ten wykład o osobie w jej nieszczęściu, po pierwsze dlatego, że taka jest jego jako opiekuna społecznego wobec osoby chorej powinność – w myśl normy o bezinteresowności udzielanego dobra przez osobę dla osoby – ale także i z tego powodu, iż studentowi ponowoczesnego hedonizmu – usprawiedliwianego ideologią nadczłowieka wszechmocnego i niezniszczalnego i jedynie młodego oczywiście – wytrąca się myśl etyczną o godności moralnej osoby słabej, niedołężnej, chorej czy po prostu starej.

Zasługą wielką spółki autorskiej jest więc to, że myślenie o godności osoby człowieka chorego, słabowitego i umierającego może zostać studentowi przywrócone.