PIW 1987 (Wyd. II); 458 str. + 84 str. wkł. z cz-b i kolor. ilustracjami i fotografiami, mapy; twarda oprawa + obwoluta

stan: bdb (minimalnie sfatygowana i pożółkła/przybrudzona obwoluta; minimlanie przybrudzone/przykurzone górne krawędzie kartek; poza tym - ksiazka w idealnym stanie!)

Dzieje królów zawsze były widowiskiem przeznaczonym dla całego świata. Publicznością w tym teatrze jest potomność, urzeczona wydarzeniami, których sens wydaje się jej szczególnie doniosły, ponieważ aktorzy byli ludźmi wielkiego formatu. W historii Mogołów indyjskich występuje to wyjątkowo wyraźnie, gdyż nie tylko zawładnęli oni swą sceną niepodzielnie, ale byli także własnymi scenografami, tworząc dzieło sztuki rozpoznawalne na pierwszy rzut oka niemal przez każdego człowieka na świecie — mauzoleum Tadż Mahal.Tylko takie dzieło jak Tadż Mahal mogto stużyć za kurtynę zasłaniającą tajemnicę ich pochodzenia oraz ogromu ich sukcesu i klęski. Dynastia ta sprawowała faktycznie rządy w Indiach przez niespełna dwieście lat — kroplę w dzbanie indyjskiej wieczności, ale dla subkontynentu byt to wstrząs, którego posępne skutki trwają do dziś. W 1526 roku okrutni nomadzi, Mogołowie, wtargnęli jako cudzoziemcy, jako muzułmanie, do kraju o większości hinduskiej, kraju, który od tysiącleci trwonił siły na lokalne spory i waśnie. Jednakże okazali się oni geniuszami, którzy nie tylko zjednoczyli Indie, ale naznaczyli je swoim piętnem.
Akbar był pierwszym władcą ,który odznaczał się charakterystyczną dla Mogołów twórczą wyobraźnią. W wieku lat trzynastu, w 1556 r. wstąpił na tron jako dziedzic szczątków państwa Babara, w 1560 r. przejął ster rządów od regenta i w ciągu czterdziestu pięciu lat dokonał niewiarygodnego dzieła jednocząc pod swoim berłem dwie trzecie Indii. (..J Akbar zniósł wprowadzone przez islam pogłówne, ów znienawidzony podatek dyskryminujący «niewiernych», i położył fundamenty pod śmiały liberalizm, który równał wyznawców hinduizmu z muzułmanami. (...) Takimi osiągnięciami nie mogli się poszczycić ani jego antenaci, ani potomkowie; nie byt estetą ani chytrym dyplomatą, ale odznaczał się jakąś władczą, elementarną siłą. (...) Ten istny cudotwórca potrafił tak zahipnotyzować zarówno hindusów, jak i muzułmanów że uznali nadprzyrodzoną świętość monarchii. Dziwna panteistyczna religia Akbara zeszła z nim razem do grobu, ale narzucona przez niego wiara w świętość osoby cesarskiej przetrwała aż do 1857 r., chociaż władza Wielkich Mogołów była już od dawna fikcją.


NA MOICH AUKCJACH ZNAJDZIESZ JESZCZE WIELE INNYCH POZYCJI Z TEJ SERII – ZAPRASZAM !!!