|
Zanim Passiflora dotarła w XVIII wieku do Europy, już od prawie stu lat cieszyła się sławą rośliny niezwykłej. Stało się to za sprawą misjonarzy, którzy przywieźli z Meksyku rysunki jej kwiatów. Włoski uczony mnich Jacomo Bosio dopatrzył się w nich elementów, które obrazują mękę Chrystusa na krzyżu i narzędzia tortur. Ilustracje te włączył do swojego religijnego traktatu. Nic więc dziwnego, że łacińską nazwę Passiflora nadano roślinie od słów
passio - cierpienie i flos - kwiat.
Rodzinnym domem męczennic są deszczowe lasy w tropikalnych regionach Brazylii, Argentyny oraz Meksyku. Rośnie tam ponad 90 procent gatunków tych wieloletnich pnączy o drewniejących pędach. Wspinają się one wśród gęstwiny zieleni ku światłu dzięki wąsom, którymi owijają się wokół innych roślin.
|
|
|
 Passiflora można uprawiać ją przez cały rok w domu, nadaje się też do uprawy na balkonie, w skrzynce lub w doniczce. Wystawiamy ja tam pod koniec maja. Kwitnie przez całe lato, aż do września, kiedy należy ją zabrać do mieszkania. Rośliny te dobrze się rozwijają i kwitną tylko w jasnych miejscach. W domu najlepsze jest światło rozproszone, bo ostre promienie przechodzące przez szybę powodują żółknięcie liści. Na balkonie można je uprawiać w pełnym słońcu.
Wysoka temperatura latem (20-25°C) to warunek, by Passiflora zawiązała pąki kwiatowe. Natomiast okres zimowego spoczynku wszystkie gatunki powinny spędzać w chłodzie, każdy w trochę innej temperaturze (8-18°C).W okresie wzrostu rośliny te wypijają sporo wody, a podczas upału trzeba je podlewać nawet dwukrotnie w ciągu dnia. Będą także wdzięczne za zraszanie. Zabieg ten najlepiej wykonywać rano (podczas zraszania na słońcu mogą powstawać jasne plamy). Od września do marca podlewanie ograniczamy, nie dopuszczając jednak do przesuszenia podłoża.
Passiflora są dosyć 'żarłoczne'. Gdy rosną i zawiązują pąki (od marca do września) zasilamy je co 7-14 dni wieloskładnikowym nawozem, najlepiej w płynie (np. Agrecol do roślin doniczkowych, Biohumus do roślin kwitnących) lub o spowolnionym działaniu w formie granulek dodawanych do podłoża przy przesadzaniu (np. Planton Cote i Osmocote). Pnącza te warto przycinać co roku wczesną wiosną, by pobudzić je do rozkrzewiania się i zawiązywania pąków. Skracamy wszystkie pędy, pozostawiając na nich od 4 do 7 węzłów. Jeśli roślina zbyt silnie się rozrasta, przycinamy ją także latem (nie wycinając pędów z pąkami kwiatowymi).
Młode, 2-3-letnie egzemplarze przesadzamy każdej wiosny do żyznej i próchnicznej ziemi (np. uniwersalnej), o odczynie lekko kwaśnym. Wybieramy doniczkę tylko o 1-2 cm szerszą od poprzedniej (w zbyt dużej roślina nie będzie kwitnąć). U starszych okazów wymieniamy tylko wierzchnią, 2-3-centymetrową warstwę ziemi. Uprawiając męczennice w szklarni, lepiej zagłębiać je w podłożu wraz z doniczką.
Jeśli męczennica zawiąże owoce, wyjmujemy z nich nasiona i płuczemy na sitku pod strumieniem wody. Gdy przeschną, wysiewamy je do skrzynki ze zdezynfekowanym podłożem (np. wyprażonym 3 tygodnie wcześniej w piekarniku). Przykryte folią (pamiętajmy o wietrzeniu) wzejdą po 2-3 tygodniach. Gdy wytworzą 2-4 liście, przesadzamy je do doniczek.
|
