Eduard Limonow, autor wielu książek, przetłumaczonych na kilkanaście języków, to jeden z najlepiej znanych na świecie współczesnych pisarzy rosyjskich. Zaczynał jako poeta moskiewskiego undergroundu - dziś coraz częściej mówi się o jego znaczącym miejscu we współczesnej liryce. Debiut prozatorski Limonowa w 1979 roku, na który oczekiwać musiał trzy lata, stał się skandalem literackim. Powieść To ja - Ediczka przyniosła mu sławę i przysporzyła popularności wśród krytyków i czytelników. [...] Po powrocie z emigracji do kraju Limonow rzucił się w wir życia politycznego i stał się jedną z ważnych, choć kontrowersyjnych postaci dzisiejszej Rosji. [...] Wytrwale poszukiwał miejsca na scenie politycznej, wchodził w nieudane, z reguły krótkotrwałe, alianse, by wreszcie zostać przywódcą ekstremistycznej Partii Nacjonal-Bolszewickiej. Mieści się ona w nurcie światopoglądowej Trzeciej Drogi, niebędącym ani lewicą, ani prawicą - jej ideologiem jest inna głośna postać dzisiejszej Rosji - Aleksander Dugin. [...] Odpłacano Limonowowi przezwiskami, nazywając komunofaszystą, czerwono-brunatnym, czernosecińcem. Jedni uważają go za szumowinę (podonog), dla mniej złośliwych to jedynie enfant terrible, sam pisarz zaś użył w stosunku do siebie określenia - parias literatury rosyjskiej. [...] Limonow, jak wielu artystów, lubi prowokacje - zarówno w literaturze, jak i w życiu. Szokowały tematy, jakie podejmował, słownictwo jego dzieł raziło większość czytelników i krytyków. Cała biografia pisarza stała się właściwie ciągiem skandali - chętnie gra różne role i przyjmuje pozy. W każdym środowisku prędzej czy później bywał skłócony z pozostałymi jego członkami. Rozejścia te lubi nazywać zdradą - zdradzają ukochane kobiety, polityczni sojusznicy, ideowi współtowarzysze, wśród nich jego największe odkrycie intelektualne po powrocie z emigracji, Aleksander Dugin. [...] Ceni młodość, energię, witalność. Swego czasu twierdził, że gdy się zestarzeje, aby wyglądać pociągająco, podda sie operacji plastycznej. Powiedział też: „Umierać w łóżku - to dla człowieka hańba (...) Umierać trzeba w boju, w strzelaninie, w powstaniu. O pogrzeb ktoś się zatroszczy”.[...] (Ze wstępu)