Książka jest próbą rekonstrukcji źródeł teoretycznych i metodologicznych dydaktyki jako subdyscypliny naukowej. Poprzez odejście od wąsko instrumentalnego, upraktycznionego rozumienia dydaktyki jako zbioru instrukcji dla nauczyciela umożliwia zmianę świadomości dydaktycznej, jej niejednoznaczność i ideologiczne uwikłania. Autorzy kreślą w niej obraz nie jednej, ale wielu dydaktyk, często zupełnie odmiennych, skonfliktowanych, dyskursywnych.

Debata nad paradygmatami współczesnej dydaktyki stwarza, jak się wydaje, szansę otwarcia przestrzeni dla krytycznej dyskusji w obszarze teorii kształcenia, wyjścia z wciąż trwałej w Polsce pułapki nawykowych praktyk edukacyjnych i nawykowego o nich myślenia.