Ta strona wykorzystuje pliki cookies. Korzystając ze strony, zgadzasz się na ich użycie. OK Polityka Prywatności Zaakceptuj i zamknij X

PAR LAGERKVIST - ZŁO

30-01-2014, 23:09
Aukcja w czasie sprawdzania była zakończona.
Cena kup teraz: 4 zł     
Użytkownik libero93
numer aukcji: 3904918930
Miejscowość Poznań
Wyświetleń: 5   
Koniec: 30-01-2014 23:05:18

Dodatkowe informacje:
Stan: Używany
Waga (z opakowaniem): 0.35 [kg]
Okładka: miękka z obwolutą
Rok wydania (xxxx): 1986
info Niektóre dane mogą być zasłonięte. Żeby je odsłonić przepisz token po prawej stronie. captcha

Tytuł zbioru, na który złożyły się trzy niewielkich rozmiarów teksty autorstwa szwedzkiego prozaika i dramaturga, laureata nagrody Nobla z 1951 roku, pozornie może się wydać niewyszukany, banalny. Nic bardziej mylnego. W każdym z zaprezentowanych w książce tekstów zło pełni rolę niepoślednią. To przede wszystkim wokół niego skupiają się rozważania Lagerkvista – pytania o jego pochodzenie oraz naturę stanowić będą ich główną osnowę. Na Zło składają się dwa opowiadania Pära Lagerkvista (Kat, Mariamne) oraz mikropowieść Karzeł. Każdy z utworów, prócz podobieństw tematyczno-stylistycznych, cechują odmienne sposoby narracji. Różni je ponadto sposób, w jaki pisarz wykorzystał sztafaż historyczny. Kat składa się niejako z dwóch części. W pierwszej, której historyczny kostium odsyła chyba do średniowiecza, możemy zaobserwować, jaką estymą pośród pospólstwa cieszy się człowiek zajmujący się tą specyficzną profesją. Powszechnemu poważaniu towarzyszą jednak lęk i zabobony. Wiążą się one z przekonaniem, że kat może rzucić na człowieka klątwę, po której umiera się pod katowskim toporem. Druga część opowiadania bliższa jest czasom współczesnym. Rozgrywa się prawdopodobnie w okresie poprzedzającym tragedię drugiej wojny światowej. Co ciekawe, zmieniają się jedynie rekwizyty sceniczne. Miejsce akcji i bohater pozostają tożsame, jedynie średniowieczna gospoda zostaje zastąpiona przez restaurację – tak jak ma to miejsce, gdy ulega zmianie scenografia podczas teatralnego antraktu. Pośród restaurujących się gości obserwujemy wzrost radykalnych tendencji faszystowskich. Kluczową rolę pełni patetyczny monolog głównego bohatera, w którym kat wyjaśnia zebranym swą wieczną naturę. Następny utwór, mikropowieść Karzeł, rozgrywa się w renesansowych dekoracjach. Pisarz ponownie uczynił głównego bohatera wykładnią swych myśli. Postać narratora -opowiadacza jest idealnie wręcz skrojona do tego, by funkcjonować na prawach krytycznego obserwatora ludzkiego świata. Karzeł postrzega świat w “żabiej perspektywie” , co powiększa dystans pomiędzy opisem i jego przedmiotem. Negatywny stosunek karła do ludzi ma swoje źródła w różnicach, które dzielą obie rasy. Karzeł to pozbawiona możliwości samodzielnego rozmnażania praistota; jest z ludźmi jednak nierozerwalnie związany. Mimo rozbudowanego drugiego planu zło wydaje się stanowić główną problematykę utworu (w związku z opisywaną przez pisarza wojną). Choć według Lagerkvista wartości moralne wzajemnie się warunkują, to zło aksjologicznie wydaje się być od dobra silniejsze, jak gdyby było wyposażone w większy potencjał – dlatego bardziej trafia do ludzkiej mentalności i silniej motywuje człowieka do działania. Według pisarza zło stanowi immanentną część ludzkiej natury; z jednej strony przeraża swą siłą, z drugiej strony to siła, która urzeka.. Mariamne, ostatni z utworów pomieszczonych w tomie, to opowiadanie osnute wokół legendarnej postaci Heroda oraz jego miłości i nienawiści do dobrej Mariamne. Obierając taki kontekst, pisarz musiał zmierzyć się nowotestamentowym mitem. Dzięki prostemu i oszczędnemu stylowi, jakże charakterystycznego dla literatury skandynawskiej, Lagerkvistowi udało się wyjść z tego ‘pojedynku’ zwycięsko. Napisał przepiękną, uniwersalną przypowieść o odwiecznej walce dobra ze złem, której – podobnie jak w biblii – nie skończy happy end. Co chyba najistotniejsze, udało mu się odbrązowić postać Heroda i uczynić go ludzkim. Bezgraniczne okrucieństwo, jakie zazwyczaj jest mu przypisywane, przestaje być pomnikowe, a przez to przeraża jeszcze bardziej. Mariamne, utwór napisany przez Lagerkvista w wieku siedemdziesięciu sześciu lat, to najlepszy tekst w całym zbiorze, promieniujący mądrością wynikającą z doświadczeń życiowych. Wydawnictwo Poznańskie.Str.256.Stan książki bardzo dobry.