W tej książce polski czytelnik po raz pierwszy spotyka się z twórczością jednego z najciekawszych historyków brytyjskich średniego pokolenia, Petera Burke'a. 

Kultura włoskiego Odrodzenia ma wiele cech wspólnych z kulturą innych, bliskich i odległych społeczeństw. Na przykład osiągnięcia i innowacje artystyczne wiązały się z mecenatem miejskim i ambicjami miast zarówno w XVI-wiecznej Florencji i Wenecji, jak i w XVI-wiecznej Norymberdze. Albrechta Durera poproszono w 1521 roku o wykonanie malowideł ściennych na ratuszu miejskim w Norymberdze, a dziesięć lat później w mieście tym utworzono stanowisko malarza miejskiego. Przekonanie, że bodźcem dla rozwoju sztuki może być szczęśliwie przezwyciężony "kryzys wolności", daje się zilustrować nie tylko na przykładzie Florencji początków XV wieku, lecz również na przykładzie Grecji doby Ajschylosa, Sofoklesa i Eurypidesa oraz na przykładzie szekspirowskiej Anglii. Tak jak Florencja odparła zagrożenie mediolańskie, tak też Anglicy obronili się przed przeważającymi siłami Hiszpanii a Grecy przed imperium perskim. Chociaż Vasari był pierwszym Europejczykiem, który poświęcił całą książkę żywotom artystów, w Chinach wyprzedził go w tym Czang Yen-Yuan, który napisał biografie 370 malarzy. 

Książka podzielona jest na następujące rozdziały:

PROBLEM

SZTUKI W SWOIM ŚRODOWISKU

SZERSZY KONTEKST SPOŁECZNY.

Książka opatrzona jest zdjęciami, ma 270 stron. 

Niektóre rozdziały zostały pozaznaczane żółtym markerem,

nie wpływa to jednak na czytelność treści.