Pójdź ze mną!, z różnorodnej materii zbudowany „dziennik-pamiętnik", obejmujący przełom lat 1980 i 1981, a więc okres dość niezwykły w naszej powojennej historii, już samym tytułem sugeruje związek z Vademecami. Mniej tu jednak humoru — więcej słów wyspowiadanych serio. Śmiech, jeśli się pojawia, jest gorzki, nerwowy, ironiczny. Obraz polskiej rzeczywistości skupiony w soczewce środowiskowej jest obrazem mimikry, gwałtownego i pośpiesznego przebierania się w nowe i akurat modne szatki. Ile w tym fałszu? Ile autentyzmu?

Nie, nie jest to proza „obrachunków prominenckich", a raczej próba refleksji nad ludźmi i sobą samym, nad zmiennością charakterów i zmiennością rozmaitych „trendów". Wspomnienia i wątki autobiograficzne mieszają się z aktualnością, anegdoty z publicystyką, pseudonimy z osobami wymienianymi z nazwiska, imienia i urzędu.

„Skąd pan bierze pomysły?" — pytają Wittlina. W Pójdź ze mną! odpowiada — skąd. „Rzeczywistość przerosła fikcję" — powtarza często autor. I to wcale nie jest już takie śmieszne, jak mogłoby się wydawać.