Na zakończenie winobrania do miasteczka Anaheim, położonego w południowej Kalifornii zjeżdżał cyrk pana Hirscha ze swą menażerią. Zwierząt w tej części kraju było pod dostatkiem, ale mieszkańcy wybierali się na przedstawienie po to, by zobaczyć artystów: pogromcę lwów, szesnastoletniego atletę Orso, który pokona każdego w walce; piękną, filigranową woltyżerkę i akrobatkę, Jenny, występującą w duecie z metysem - Orsem. Tłum więc się już wielki zebrał nie tylko z miasteczka, ale i z okolic. Wszyscy z niecierpliwością oczekują wieczornego spektaklu. Kręcą się wokół cyrkowych wozów i wypatrują ślicznej Jenny i innych artystów. Pan Hirsch źle traktował i zwierzęta, i swoich artystów. Dyscyplinę utrzymywał batem. Orso często od niego obrywał, chociaż szesnastolatek odznaczał się wprost niebywałą siłą. Pewnego razu chłopca, który był jednocześnie dozorcą zwierząt, skaleczył w głowę dosyć dotkliwie kuguar. Orso rozprawił się z nim tak, że połamał mu kość pacierzową. Z walki wyszedł jednak ledwo żywy. W dodatku dyrektor oćwiczył go za okaleczone zwierzę. Chorował potem długo a opiekowała się nim mała Jenny, opatrywała rany i czytała Biblię. To była ich "dobra książka", która mówiła o kochaniu, miłosierdziu, przebaczaniu, czyli o rzeczach, których w cyrku nigdy nie doświadczali. Od tego czasu bardzo przywiązał się do dziewczynki, bardzo ją pokochał i gotów był skoczyć za nią w ogień. W cyrku trwają ostatnie próby... Jenny i Orso w trykotach, strojach jak do występu - rozmawiają. Dziewczynka ze swą anielską twarzyczką przytulona do ramienia zwalistego i brzydkiego atlety słucha o ich wspólnej wyprawie na pustynię, miejscu na którym znajdą spokojną przystań. Orso zapewnia, że zbuduje tam dębowy dom a pan kot i pan pies, ulubione zwierzaki Jenny, zamieszkają razem z nimi. Dziewczynka, aby nie uronić ani jednego słowa swego partnera, przyklękła przed nim i oparła dłonie o jego kolana i wpatrzona w niego słuchała opowieści. Tymczasem właściciel cyrku jest wściekły, bo nic nie układa się pomyślnie. Stary, wyłysiały lew nie chciał się rzucać na pogromcę i uciekał pod razami bicza w głąb klatki. A za bilety niektórzy oferowali zamiast pieniędzy jakieś przedmioty a nawet swoje żony. W takim okropnym nastroju wszedł do cyrku i zamiast ćwiczących zastał młodych artystów we wspomnianej wyżej pozie. Najpierw rozprawił się z Orsem, obijając go dotkliwie batem, a Jenny nakazał trenować. Woltyżerka ze łzami w oczach natychmiast wskoczyła na grzbiet konia, rękami utrzymując równowagę. Ponieważ jednak oczy zalewały jej łzy, w końcu spadła w ramiona Orsa, który uspokajał ją, że go nie bardzo boli. Natomiast dyrektor nadal pienił się ze złości. Był zazdrosny o Jenny. Posądzał młodych o romans i nie mógł się oprzeć pokusie ukarania dziewczynki. Gdyby jednak mógł przewidzieć skutki tej decyzji, pewnie poskromiłby swój gniew. Zawołał ją, przemocą zaprowadził do składu kostiumów i zamknął drzwi na klucz. Jenny umierała ze strachu, błagała go o wybaczenie, ale on był niewzruszony. Zdjął szpicrutę ze ściany i kazał się jej położyć. Jak tylko po raz pierwszy uderzył, dziewczynka rozpaczliwie zaczęła wzywać na pomoc swego przyjaciela. Runęły drzwi z łoskotem, a w nich stanął Orso. Przerażony dyrektor, blady jak śmierć, wezwał na pomoc czterech Murzynów, ale chłopiec szybko rozprawił się z nimi. Oprawcę nie minęła kara. Orso podniósł go i ciężarem całego ciała rzucił o wyłom drzwi, prześladowca Jenny padł bez czucia. Potem wziął dziewczynkę za rękę i wyprowadził z cyrku. Szli przed siebie ubrani tylko w cyrkowe trykoty, mijali domy aż doszli do wymarzonej pustyni, porosłej kaktusami. Kierowali się ku górom. Upał był okropny i dzieciom zachciało się pić. Napoiły ich i nakarmiły owoce kaktusowe, których było tu całe mnóstwo. Orso zaopatrzył się w pałkę, by nie być bezbronnym i ruszyli w dalszą drogę. Ponieważ Jenny była już bardzo zmęczona, niósł ją śpiącą na ramieniu. Wkrótce potem chłopiec usłyszał szczekanie psa i był pewien, że zbliżają się do siedziby ludzkiej. Byli już bardzo głodni, więc staruszek u ogniska, spadł im prosto z nieba. Stary człowiek mieszkający w górach Santa Ana bardzo zdziwił się na ich widok. Piękna dziewczyneczka ubrana w różowe trykoty i krótką spódniczkę z woalu przypominała raczej elfa a nie człowieka, ale to właśnie ona rzuciła mu się na szyję i opowiedziała całą ich smutną historię. Starzec wzruszył się ich losem, nakarmił dziczyzną i odtąd zamieszkali we troje.