Bohaterka książki w dialogu z mężem niezwykle interesująco pokazuje paradoksy życia, nasyca je głęboką kobiecą mądrością, a jednocześnie w zaskakujący i atrakcyjny sposób opowiada historie rodzinne. Mówi o roli przypadku w życiu, o kobiecej miłości pełnej poświęceń, o tym jak dobre uczynki przeobrażają się niekiedy w złe, o ludziach nie zauważanych za życia, których odejście czyni niewyobrażalną pustkę. Błyskotliwa, pełna ponadczasowych mądrości książka adresowana do każdego. *** Któż z nas nie zagląda w przeszłość? Gdyby nawet nie chciał, sama do niego wraca, upomina się o siebie, czasem woła głośno: „Jestem!”, czasem cichutko przypomina się melodią, zapachem, wzruszeniem. Nieraz jest groźna i przeraża. Któż z nas nie zadaje sobie pytania: „Kim jestem?”, „Jaki jestem?”, Skąd się wziąłem?”. A czas pędzi, zaciera, zamazuje, zniekształca. Zmieniają się obyczaje, formy życia, myślenie, nawet nawyki. Technika przyspiesza czas, a my, chcąc żyć z nią w zgodzie, chcąc istnieć za wszelką cenę dla wszystkich, gubimy siebie i to, co mogłoby być w nas najwartościowsze, czyli uwagę i empatię dla drugiego człowieka. Więc ci…szej! Wol…niej! Spo…koj…niej! Usiądź. Weź tę książkę do ręki, otwórz się, odetchnij głęboko i wejdź w świat pokoleń ubiegłego wieku. Pokoleń naszych babć i dziadków, matek i ojców. Nie żyło im się ani lepiej, ani wygodniej, ale może mądrzej, bo rozmawiali ze sobą i byli siebie i innych ludzi ciekawi. I tylko tyle. A może aż tyle? Zofia Kucówna