Park ciemniał. Coraz głębsze, gęstsze od pól i łąk szły mroki, zasnuwały mocniej i mo­cniej w szarzyznę stare drzewa, rzucały cie­nie na klomby krzew, zapadały między pnie, w aleje, ścieżki.
Gdzieś hen krwawa matowa zorza - kłąb promieni zwartych niemocą rzucania blasków, jak tułacz ginęła na zachodzie i, przelewając się w różnobarwie tęczowe niknące w błęki­tach, ostatkiem drgnień purpury swej wydzie­rała resztki światła.
Objęte ciszą, niby wieczysta opona zwie-szorpr milczały przestworza, wiodąc noc, gwiazd niezliczonych miliony zapalając cicho-cicho. Park ciemniał. Czarne szeregi pni za­dumą głuche, tuląc jesienne wonie, poszu­mem liści do snu kołysane, kryły się w no-

              Tytuł: