Przedmiotem tej aukcji jest książka:
OPERA
A JEJ KSZTAŁT
SCENICZNY
Notatki z warsztatu reżysera
Lia Rotbaumówna
Rarytas!!
Opis: Wieloletnia praca w teatrze operowym dostarczyła Lii Rotbaumów-nie, zasłużonemu reżyserowi Opery wrocławskiej, bogatego materiału do rozmyślań, spostrzeżeń i wniosków — stanowią one treść książki Opera a jej kształt sceniczny (Notatki z warsztatu reżysera). Autorka roztrząsa w niej między innymi zagadnienie kształtowania się koncepcji reżyserskiej, powiązania spektaklu z partyturą, scenografię operową, aktorstwo operowe, jak również współpracę reżysera z dyrygentem.
Przekazane doświadczenia pobudzić winny do refleksji i pomóc w pracy tym, którzy współtworzą skomplikowane dzieło sztuki: spektakl -operowy. Książka zainteresować może również każdego wielbiciela opery.
PRZEDMOWA
Lia Rotbaumówna, zasłużony reżyser Państwowej Opery we Wrocławiu, jest autorką obszernej publikacji zatytułowanej „Opera a jej kształt sceniczny (Notatki z warsztatu reżysera)". Autorka dokonała pracy iście gigantycznej, zapuszczając sondę swych spostrzeżeń i rozmyślań w najbardziej zawiłe zakamarki tej najbardziej złożonej machiny teatralnej, jaką jest spektakl operowy. Przedmiotem jej badań jest problem współczesnej realizacji scenicznej nie jakiegoś wybranego dzieła operowego, lecz całej niezmiernie różnorodnej stylistycznie literatury muzyczno-dramatycznej, stanowiącej repertuar dzisiejszych scen operowych. Lia Rotbaum ma w dziedzinie reżyserii tego gatunku scenicznego bogate doświadczenia, toteż w pracy swojej powołuje się przede wszystkim na własne inscenizacje, obejmujące szeroki wachlarz dzieł, wystawianych przede wszystkim we Wrocławiu, a także na innych naszych scenach.
Szacunek dla odpowiedzialności artystycznej i podziw dla wiedzy i precyzji warsztatu reżyserskiego — oto co odczuwa uważny czytelnik przytoczonych przez Autorkę ciekawych przykładów jej pracy zawodowej, tak wnikliwie i zarazem jasno opisanych w jej książce. Na podstawie szeregu własnych inscenizacji niezwykle interesująco dokumentuje ona różne typy scenografii, informując też o nowoczesnych prądach w tej dziedzinie. Przytoczone przykłady służą zarazem do afirmacji naczelnej tezy Autorki, że wszystko w przedstawieniu operowym winno się wywodzić z treści dramatycznej partytury.
Temat reżyserii operowej jest tematem dyskusyjnym, toteż lektura pracy Lii Rot-baumówny może wywołać u fachowego czytelnika naturalne kontrowersje, wynikłe z odmiennych, własnych doświadczeń. Prawdziwą zaletą książki jest szeroko zakrojona informacja o różnych poglądach wybitnych teatrologów na problemy współczesnego aktorstwa w ogóle, jak i aktorstwa wokalnego w szczególności. Służą one Autorce do snucia wniosków na temat tak ważnego zagadnienia, jak aktorstwo operowe wobec nowych prądów w teatrze dramatycznym.
Niespodziankę dla czytelnika stanowi ogromna złożoność i wielorakość spraw, jakie porusza Autorka. Wskazuje ona m.in. na stopień teatralności poszczególnych stylów muzycznych, różnorodność wizji teatralnej wielkich kompozytorów, na odmienność struktury teatralnej w operach Mozarta, Verdiego, Wagnera, Czajkowskiego, Puccinie-go czy Ryszarda Straussa. Mówi o specyficznym rytmie dramatyczno - muzycznym tych dzieł, o konieczności dotarcia do istoty wypowiedzi teatralnej zawartej w tych partyturach, o bezpłodności teatralizacji opery w oparciu jedynie o treść libretta. Porusza tak ważny problem, jak wierność wobec dzieła. Jako praktyk operowy muszę też przy-klasnąć poglądom Autorki postulującym potrzebę skrótów, przestawień czy innych
zmian w kształcie teatralnym niektórych oper; zabiegi te podnoszą czytelność spektakli, a nie naruszają istotnych wartości dzieła, zwłaszcza jego muzyki. Bardzo trafne są też uwagi Lii Rotbaumówny o problemie historycznym w operze, o anachronizmach muzyki w stosunku do akcji scenicznej. Przekonujące są wnioski dotyczące stopnia wierności w odtwarzaniu epoki, w jakiej utrzymane jest dane dzieło, bo przecież każdy twórca wyraża treści jemu współczesne.
Rozdział zatytułowany „Aktor śpiewający a reżyser" jest — moim zdaniem — najcenniejszą dla praktyki operowej, najważniejszą częścią książki; to ekstrakt doświadczeń reżyserskich Autorki, kompendium wskazówek twórczych, pierwszy drogowskaz po zawiłych ścieżkach scenicznej interpretacji operowej.
Jeżeli w powodzi tych tutaj zaledwie pobieżnie i wyrywkowo wymienionych zagadnień udało się Autorce zachować przejrzystość przedmiotu i ustalić hierarchię ważności zjawisk warsztatu teatralnego, stanowi to dodatkową wartość jej; obszernej publikacji. Samo uporządkowanie materiału w rozdziały zamykające poszczególne problemy świadczy o pełnym rozpoznaniu przedmiotu przez Autorkę, o jej nie tylko teatralnym, ale przede wszystkim muzycznym znawstwie partytur operowych, słowem — o jej pełnej kompetencji do przedstawienia sprawy zarówno z praktycznego, jak i teoretycznego punktu widzenia.
Książka Lii Rotbaum przeznaczona jest dla fachowców operowych, głównie insceni-zatorów, ale wydaje mi się równie cenna dla dyrygentów, scenografów, a już szczególnie dla śpiewaków-aktorów.
Książkę tę trzeba studiować i przemyśleć — pobudza ona do bardzo wielu refleksji, a nadto ułatwia pełne zrozumienie złożonego procesu powstawania widowiska operowego i ujawnia szerokie możliwości zbliżenia tego gatunku sztuki do współczesnego widza i słuchacza, jest jakimś żarliwym wyznaniem wiary w nieprzemijające wartości humanistyczne arcydzieł tej literatury, która jest teatrem nie mniej prawdziwym od dramatu mówionego — a może jeszcze silniej przemawiającym do wrażliwości współczesnego człowieka, o ile ukazuje się w kształcie teatru prawdziwego, teatru współczesnego.
SPIS TREŚCI
Przedmowa
Od autora
Wstęp: Niepokoje i troski reżysera operowego
. KSZTAŁTOWANIE SIĘ KONCEPCJI REŻYSERSKIEJ
1. W poszukiwaniu mostów przymierza
Pokonanie czasu przeszłego
Nuta osobista kompozytora
Źródła estetyki kompozytora
2. Dramaturgia muzyczna partytury jako klucz do koncepcji reżysera
Kilka spostrzeżeń o procesie poznawczym
Muzyczna atmosfera Makbeta a temat spektaklu
Dynamika charakterów w Cosi ian tutłe. Muzyczny podtekst komedii i jego
sens poetycki
Psychologiczna dynamika postaci w Damie Pikowej. Koncepcja głównego bohatera opery
„Psychologiczny kontrapunkt" orkiestry. Muzyczno-dramatyczna idea Kawalera srebrnej róży a emocjonalna dominanta spektaklu
Jeszcze słów kilka o współzależności między tekstem a muzyką
3. Nietykalność partytury a swoboda ingerencji. Kłopoty i grzechy reżyserskie 78
I. KOMPOZYCJA SPEKTAKLU A PARTYTURA
1. Funkcjonalność kompozycji
2. Problem rytmu, czyli kształtowanie czasu scenicznego
Rytm partytury j jej interpunkcja
Rytm i interpunkcja spektaklu
Dygresja o genrerach. Genre a kompozycja. Genre a rytm spektaklu
Kłopoty z rytmem i interpunkcją spektaklu0
W poszukiwaniu utraconego czasu scenicznego
3. Intensywność narracji a kompozycja zbiorowego obrazu scenicznego
Tło a dominanta obrazu. Dramaturgiczna funkcja chóru. Genre narracji. Efekt kontrastu a intensywność środków obrazowania scenicznego
Sugestywność narracji scenicznej
Detal funkcyjny jako akcent obrazowy
Akcent patetyczny jako element kompozycji
Akcent anty patetyczny
4. Kompozycja spektaklu a jego teatralność
Immanentna teatralność partytury
Teatralność o-pery a konwencja teatralna
III. SCENOGRAFIA A PARTYTURA
1. Kilka uwag wstępnych. Dekoracja a scenografia. Reżyser i scenograf u progu wspólnych poszukiwań
2. Reżyser i scenograf w poszukiwaniu konwencji spektaklu
3. Umowność a czytelność obrazu. Skrót i jego granice. Metafora — jej uroki
i zasadzki
4. Funkcjonalność środków obrazowania plastycznego a partytura. Kompozycja przestrzeni scenicznej. Ekspresja dysproporcji
5. Problem deformacji. Deformacja kształtu. Deformacja stylu. Deformacja estetyki kompozytora
6. Problem historii. Kształt czy ślad epoki? Odbicie czy odblask?
IV. AKTOR ŚPIEWAJĄCY A REŻYSER
1. Kilka spostrzeżeń na temat śpiewu
2. Problemy aktorstwa operowego, czyli spory i kontrowersje. Intelekt a emocja. Dystans czy identyfikacja.
Tendencje antypsychologiczne. Pierwiastek psychologiczny w dramaturgii
operowej
„Nieporozumienia" ze Stanisławskim. Przeżywanie czy działanie
3. Kształtowanie postaci scenicznej
Kierunek woli i działania
Dialog z orkiestrą
Stosunek aktora-śpiewaka do kreowanej postaci. Bohater negatywny a bohater atrakcyjny
Problem bohatera komicznego. Źródła komizmu. Tajemnice bohatera śmiesznego
Koncepcja postaci scenicznej a wieloobsadowość.
V. SPEKTAKL OPEROWY A DYRYGENT
1. Sojusz dyrygenta i reżysera. Wiodąca rola muzyki a podział sfer działania. Wspólnota koncepcji i języka metodycznego........ 229
2. Synchronizacja orkiestry ze sceną. Równowaga brzmienia
3. Cztery typy dyrygentów
4. Reżyser a dyrygent w przededniu premiery
Część ilustracyjna
Noty informacyjne do ilustracji
Indeks nazwisk i dzieł
  
  
 
Wydawnictwo:PWM
Warszawa 1968
stron 250+ liczne ilustracje
Stan dobry
KONIECZNIE ZOBACZ MOJE INNE AUKCJE !!!
Pamiętaj że kupując więcej przedmiotów zaoszczędzasz na przesyłce !!!!!!
Polecam lekturę "O mnie "
zapraszam do licytacji
|
