PONIŻEJ : ZDJĘCIA, SPIS TREŚCI, SPIS ILUSTRACJI (jeśli jest w książce), STAN. WYSYŁKA - POCZTĄ.
Przewiń do spisu treści
image hosting jpg
PRZEDMOWA
strzeżeń i rozmyślań w najbardziej zawiłe zakamarki tej najbardziej złożonej machiny teatralnej, jaką jest spektakl operowy. Przedmiotem jej badań jest problem współczesnej realizacji scenicznej nie jakiegoś wybranego dzieła operowego, lecz całej niezmiernie różnorodnej stylistycznie literatury muzyczno-dramatycznej, stanowiącej repertuar dzisiejszych scen operowych. Lia Rotbaum ma w dziedzinie reżyserii tego gatunku scenicznego bogate doświadczenia, toteż w pracy swojej powołuje się przede wszystkim na własne inscenizacje, obejmujące szeroki wachlarz dzieł, wystawianych przede wszystkim we Wrocławiu, a także na innych naszych scenach.
Szacunek dla odpowiedzialności artystycznej i podziw dla wiedzy i precyzji warsztatu reżyserskiego — oto co odczuwa uważny czytelnik przytoczonych przez Autorkę ciekawych przykładów jej pracy zawodowej, tak wnikliwie i zarazem jasno opisanych w jej książce. Na podstawie szeregu własnych inscenizacji niezwykle interesu-
tycznej partytury.
Temat reżyserii operowej jest tematem dyskusyjnym, toteż lektura pracy Lii Rot-baumowny może wywołać u fachowego czytelnika naturalne kontrowersje, wynikłe z odmiennych, własnych doświadczeń. Prawdziwą zaletą książki jest szeroko zakrojona informacja o różnych poglądach wybitnych teatrologów na problemy współczesnego aktorstwa w ogóle, jak i aktorstwa wokalnego w szczególności. Służą one Autorce do snucia wniosków na temat tak ważnego zagadnienia, jak aktorstwo operowe wobec nowych prądów w teatrze dramatycznym.
Niespodziankę dla czytelnika stanowi ogromna złożoność i wielorakość spraw, jakie porusza Autorka. Wskazuje ona m.in. na stopień teatralności poszczególnych stylów muzycznych, różnorodność wizji teatralnej wielkich kompozytorów, na odmienność struktury teatralnej w operach Mozarta, Verdiego, Wagnera, Czajkowskiego, Puccinie-
tak ważny problem, jak wierność wobec dzieła. Jako praktyk operowy muszę też przy-klasnąć poglądom Autorki postulującym potrzebę skrótów, przestawień czy innych
Oprawa: miekka
Format: 17x24 cm
Ilość stron: 248 str.
Nakład: 2150 egz.
Stan: +db/-bdb zadarcia obwoluty, zwlaszcza u gory grzbietu, sama ksiazka ladnie zachowana
Tytuł, autor i wydawnictwo LIA ROTBAUMÓWNA
OPERA A JEJ KSZTAŁT SCENICZNY
Notatki z warsztatu reżysera
PWM Wyd. I 1969
Spis treści:
SPIS TREŚCI
Przedmowa . 5
Od autora 7
Wstęp: Niepokoje i troski reżysera operowego 8
I. KSZTAŁTOWANIE SIĘ KONCEPCJI REŻYSERSKIEJ
J. W poszukiwaniu mostów przymierza 17
Pokonanie cza.su przeszłego 17
Nuta osobista kompozytora 19
Źródła estetyki kompozytora 23
2. Dramaturgia muzyczna partytury jako klucz do koncepcji reżysera . . 25
Kilka .spostrzeżeń o procesie poznawczym 25
Muzyczna atmosfera Makbeta a temat spektaklu 28
Dynamika charakterów w Cosi ian iutte. Muzyczny podtekst komedii i jego
sens poetycki 44
Psychologiczna dynamika postaci w Damie Pikowej. Koncepcja głównego bo
hatera opery 55
„Psychologiczny kontrapunkt" orkiestry. Muzyczno-dramatyczna idea Kawa
lera srebrnej róży a emocjonalna dominanta spektaklu 65
Jeszcze słów kilka o współzależności między tekstem a muzyką .... 77
3. Nietykalność partytury a swoboda ingerencji. Kłopoty i grzechy reżyserskie 78
II. KOMPOZYCJA SPEKTAKLU A PARTYTURA
FunkcjonaLność kompozycji 88
Problem rytmu, czyli kształtowanie czasu scenicznego 90
Rytm partytury i jej interpunkcja 90
Rytm i interpunkcja spektaklu 92
Dygresja o genre'ach. Genre a kompozycja. Genre a rytm spektaklu . , 95
Kłopoty z rytmem i interpunkcją spektaklu 100
W poszukiwaniu utraconego czasu scenicznego 103
3. Intensywność narracji a kompozycja zbiorowego obrazu scenicznego . . 111
Tło a dominanta obrazu. Dramaturgiczna funkcja chóru. Genre narracji. Efekt
kontrastu a intensywność środków obrazowania scenicznego . . . . 111
Sugestywność narracji scenicznej 123
Detal funkcyjny jako akcent obrazowy 123
Akcent patetyczny jako element kompozycji 125
Akcent antypatetyczny 130
4. Kompozycja spektaklu a jego teatralność 131
Immanentna teatralność partytury 131
Teatralność opery a konwencja teatralna 136
i
III. SCENOGRAFIA A PARTYTURA
Kilka uwag wstępnych. Dekoracja a scenografia. Reżyser i scenograf u progu
wspólnych poszukiwań 139
Reżyser i scenograf w poszukiwaniu konwencji spektaklu 142
Umowność a czytelność obrazu. Skrót i jego granice. Metafora — jej uroki
i zasadzki 151
4. Funkcjonalność środków obrazowania plastycznego a partytura. Kompozycja
przestrzeni scenicznej. Ekspresja dysproporcji 156
Problem deformacji. Deformacja kształtu. Deformacja stylu. Deformacja este
tyki kompozytora 165
Problem historii. Kształt czy ślad epoki? Odbicie czy odblask? .... 170
IV. AKTOR ŚPIEWAJĄCY A REŻYSER
Kilka spostrzeżeń na temat śpiewu 177
Problemy aktorstwa operowego, czyli spory i kontrowersje. Intelekt a emo
cja. Dystans czy identyfikacja 180
Tendencje antypsychologiczne. Pierwiastek psychologiczny w dramaturgii
operowej 184
„Nieporozumienia" ze Stanisławskim. Przeżywanie czy działanie . . . 191
3. Kształtowanie postaci scenicznej 195
Kierunek woli i działania 195
Dialog z orkiestrą 201
Stosunek aktora-śpiewaka do kreowanej postaci. Bohater negatywny a boha
ter atrakcyjny 204
Problem bohatera komicznego. Źródła komizmu. Tajemnice bohatera śmie
sznego 215
Koncepcja postaci scenicznej a wieloobsadowość 224
V. SPEKTAKL OPEROWY A DYRYGENT
Sojusz dyrygenta i reżysera. Wiodąca rola muzyki a podział sfer działania.
Wspólnota koncepcji i języka metodycznego 229
Synchronizacja orkiestry ze sceną. Równowaga brzmienia 237
Cztery typy dyrygentów 240
Reżyser a dyrygent w przededniu premiery 242
Część ilustracyjna po s. 244
Noty informacyjne do ilustracji 245
Indeks nazwisk i dzieł 247
Ilustracje: posiada
Przejdź na górę strony
Strona o mnie
Moje aukcje (książki o zbliżonej tematyce. Kliknij.)
Uwaga! Na zdjęciach wokół liter możliwe charakterystyczne zniekształcenia - wynikają z konieczności kompresji zdjęć. W rzeczywistości zniekształcenia nie występują. Możliwe też błędy w opisie - z powodu niedoskonałości odczytu OCR, za co przepraszam.
