.

Substancją aktywną życiowo jest kreatyna, zaś kreatynina to tylko jej nieaktywny, odpadowy metabolit.

Kreatyna zawiaduje aktem skurczu włókien mieśniowych oraz ok. 10-cioma, kolejnymi etapami syntezy białek tych włókien. W związku z tym, uznawana jest za najskuteczniejszy środek wspomagania wysiłku, ułatwiający rozwój siły i masy.

Od 1992 roku, kiedy kreatyna stała się najpopularniejszym suplementem sportowej diety, żywności nabrał problem jej metabolitu - kreatyniny. To bowiem kreatynina odpowiada głównie za pewne niedogodnoœci suplementacji kreatyną, takie jak np. zatrzmanie wody pod skórą. Ponieważ kreatyna w znacznym procencie przemienia się w bezwartościową kreatyninę zaraz po rozpuszczeniu w płynie lub treści żołądkowej, dlatego suplementy zwykłego monohydratu kreatyny dostarczają do mięśni tak naprawdę niewiele aktywnej substancji, zaś efektywność ich działania jest dużo słabsza, aniżeli należałoby oczekiwać po spożytej dawce.

Naukowcy zaobserwowali, że za przemianę kreatyny w kreatyninę odpowiadają jony wodoru (H+). Im więcej tych jonów pozostaje w mieszaninie z cząsteczkami wody (H20), tym większa kwasowość roztworu, czyli niższe jego pH, bo kwasowość środowiska mierzona jest ujemnym logarytmem stężenia wodorów. Ponieważ fundamentalne prawa przyrody nakazują każdemu środowisku dążyć do stanu równowagi, dlatego też roztwory wodne dążą do zrównoważenia proporcji pomiędzy jonami H+ i cząsteczkami H20. I tak, w przypadku wysokiego zakwaszenia, czyli nadmiaru H+, cząsteczki H20 pobierane są przez roztwór ze wszystkich, znajdujących się w nim źródeł.
Takim źódłem może być kreatyna, jeżeli akurat znajdzie się w roztworze. Wtedy, od jednego końca jej cząsteczki odrywa się grupa OH, zaś od drugiego atom H, po czym oba składniki łączą się i budują oddawaną do roztworu cząsteczkę H20. Po oderwaniu obu tych molekuł, końce kreatyny stają się bardzo reaktywne chemicznie, więc reagują same ze sobą i zamykają cząteczkę, czyli przemieniają ją w nieaktywną kreatyninę.

Reakcja ta, prowadząca do dreastycznych strat kreatyny, przebiega szczególnie intensywnie w żołądku, gdyż kwasowoœć soku żołądkowego jest szczególnie wysoka. Nie ulega znaczącemu wyhamowaniu nawet po rozpuszczeniu kreatyny w czystej wodzie, bo same cząsteczki H20 też rozpadają się z wytworzeniem jonów H+. Sposoby zabezpieczenia kreatyny przed przemianą do kreatyniny polegają albo na zabezpieczeniu jej końców wiązaniami z innymi sunstancjami, jak np. w jabłczanach albo zmieszaniu jej z alkaliami - związkami usuwającymi ze środowiska jony wodoru. podstawowym mankamentem takich rozwiązań jest to, że - siłą rzeczy - zawartoœć kreatyny w gotowym produkcie rynkowym ulega obniżeniu.