Olgierd Bierwiaczonek (1[zasłonięte]925-20)

Jeden z najwybitniejszych polskich powojennych malarzy realistów.

Urodził się 30 sierpnia 1925 roku na Wileńszczyźnie we wsi Łaszuki w powiecie postawskim. Tam też przeżył wojnę i okupację niemiecką. W lipcu 1944 roku został zmobilizowany i wcielony do II Armii Ludowej Wojska Polskiego, z którą przeszedł cały jej szlak bojowy. Malarstwem zaczął interesować się poważnie od roku 1948, kiedy to podczas podróży poślubnej zetknął się po raz pierwszy z dziełami malarstwa polskiego w Muzeum Narodowym w Krakowie. Z książek i poradników nauczył się podstaw rysunku i kompozycji oraz technologii malarstwa. Przez kilka tygodni po maturze w roku 1950 uczęszczał na zajęcia do kółka plastycznego w Miejskim Domu Kultury w Przemyślu. W roku 1951 podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Katowicach, ale kierunek studiów tej uczelni - grafika propagandowa - nie odpowiadała jego zainteresowaniom. Przeniósł się więc na Wydział Malarstwa do Akademii Sztuk Plastycznych w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem E. Eibischa i gdzie w roku 1956 otrzymał "dyplom artysty plastyka w zakresie malarstwa".

Po ukończeniu studiów wrócił na Śląsk i osiadł wraz z rodziną w Mikołowie. Przez 18 lat, do roku 1974, pracował jako nauczyciel rysunku i wychowania plastycznego w szkolnictwie pedagogicznym w Katowicach, łącząc pracę nauczycielską z twórczością artystyczną i działalnością społeczno-organizacyjną w katowickim środowisku plastycznym. Uczestniczył w tym czasie we wszystkich niemal wystawach i konkursach malarstwa okręgu katowickiego oraz w licznych wystawach krajowych i zagranicznych. Pełnił jednocześnie szereg funkcji społecznych we władzach okręgowych i naczelnych Związku Polskich Artystów Plastyków. W latach 1[zasłonięte]965-19 wystawiał także swoje prace w Grupie Malarzy Realistów. Najbardziej zasłynął jako portrecista, ale uznanie znalazły także jego martwe natury i pejzaże. W roku 1974 zrezygnował z pracy pedagogicznej, przeniósł się do Katowic i poświęcił wyłącznie malarstwu. Po rozwiązaniu Z.P.A.P. w r.1984 został członkiem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików i aktywnie uczestniczył w jego działalności. W lutym 1986 przeszedł na emeryturę i od tego czasu zajmował się już wyłącznie malarstwem. Zmarł 6 lutego 2002 w Katowicach.

Zrealizował 22 wystawy indywidualne swoich prac w kraju (w tym w warszawskiej "Zachęcie") i 5 w ośrodkach kultury polskiej za granicą. Wiele jego prac zostało zakupionych do zbiorów muzealnych m.in. Muzeum Narodowego i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Muzeum Śląskiego Muzeum Historii Katowic w Katowicach, Muzeum Warmii i Mazur, Olsztynie, Muzeum Ziemi Przemyskiej w Przemyślu oraz muzeów: w Bielsku Białej, Chorzowie, Chrzanowie, Niedzicy, Raciborzu i Tarnowskich Górach. Liczne prace znajdują się w posiadaniu wielu instytucji państwowych i kolekcji prywatnych w kraju, wielu krajów Europy oraz w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Należy do czterech malarzy polskich, których obrazy znajdują się w Galerii Uffizi we Florencji.