Typ wyświetlacza, w którym każdy poszczególny piksel składa się z trzech mniejszych elementów - subpikseli - w trzech kolorach: R (czerwony), G (zielony), B (niebieski).

Pozwala na uzyskanie efektów dźwięku przestrzennego bez konieczności dołączania dodatkowych głośników.

Cyfrowa kompresja obrazu i dźwięku (w standardzie MPEG-2 lub coraz częściej MPEG-4) umożliwia przesłanie wielokrotnie większej liczby programów telewizyjnych i radiowych niż w przypadku analogowej telewizji kablowej przy wykorzystaniu podobnego zakresu częstotliwości. Programy przesyłane drogą cyfrową mają lepszą jakość obrazu i dźwięku. Przekaz cyfrowy cechuje również mniejsza podatność na zakłócenia. Sygnał w systemie cyfrowej transmisji programów DVB-C doprowadzany jest do terminali abonenckich (Set-Top-Box). DVB-C pozwala na dystrybucję sygnałów pochodzących z dowolnej sieci szkieletowej (ATM, SDH, IP, satelitarna), a także programów i usług jakie oferuje lokalny operator sieci kablowej.

DVB-S

DVB-S (ang. Digital Video Broadcasting - Satellite) - jest standardem cyfrowej telewizji DVB, nadawanej przez satelity. Do kodowania sygnału używa się MCPC oraz SCPC. Do kompresji audio/wideo przyjęto standard MPEG-2, MPEG-4 część 2 oraz niedawno H.264/MPEG-4 AVC.

DVB-T

Standard telewizji cyfrowej DVB nadawanej naziemnie, opublikowany po raz pierwszy w roku 1997. Cyfrowe wideo, dźwięk i dane dodatkowe są przesyłane w strumieniu transportowym MPEG przy użyciu modulacji COFDM. Do kompresji audio/wideo wykorzystano standard MPEG-2, zastąpiony ostatnio przez MPEG-4 (H.264).

MPEG-2

Kodowanie i dekodowanie w MPEG2 w czasie rzeczywistym (Real Time MPEG2 Encoding/Decoding) umożliwia rozkoszowanie się najwyższą jakością dźwięku i obrazu niezależnie od źródła obrazu. Ta technika przekształca sygnały analogowe na cyfrowe (MPEG2) i na odwrót.

MPEG-4

Oznaczenie grupy standardów kodowania audio i wideo wraz z pokrewnymi technologiami, opracowanej przez grupę ISO/IEC MPEG. Wprowadzony pod koniec 1998. Główne zastosowania MPEG-4 to media strumieniowe w sieci Web, dystrybucja CD, wideokonferencje i telewizja. MPEG-4 przejął wiele elementów standardów MPEG-1, MPEG-2 i pokrewnych, dodając nowe możliwości, takie jak (rozszerzona) obsługa VRML dla renderowania 3D, zorientowane obiektowo pliki złożone (zawierające obiekty audio, wideo i VRML), obsługa technologii DRM (zdefiniowanych jako zewnętrzne standardy) i różnoraką interaktywność. To, jakie elementy zaimplementowane będą w obrębie MPEG-4, pozostawiane jest jako indywidualna decyzja programisty. Oznacza to, że prawdopodobnie w chwili obecnej nie istnieje pełna implementacja całego zestawu standardów składających się na MPEG-4. Rozwiązanie tego problemu osiągnięto poprzez koncepcję "profili" i "poziomów", pozwalających konkretnym zbiorom możliwości być zdefiniowanymi w sposób odpowiedni dla podzbioru aplikacji.

Ekranowy przewodnik po programach telewizyjnych.

Audio return channel

Kanał zwrotny audio pozwala na usłyszenie dźwięku z telewizora za pośrednictwem systemu kina domowego przez złącze HDMI, bez potrzeby podłączenia oddzielnego cyfrowego kabla optycznego audio

Universal Serial Bus. Technologia pozwalająca na szybkie i proste podłączenie i zainstalowanie różnych urządzeń do urządzenia głównego. USB pozwala na podłączenie wielu urządzeń przy wykorzystaniu jednego portu. Może transmitować sygnał o różnej jakości do cyfrowego standardu MPEG 2 włącznie. Jest zgodna ze standardem Plug and Play.

VGA output

Wyjście typu VGA do wyświetlania obrazu na monitorze lub projektorze LCD, służy też do połączenia urządzenia z komputerem.

CI+ Ready

Możliwość włożenia karty inteligentnej z modułem dostępu warunkowego CI+ w celu korzystania z płatnych kanałów telewizyjnych; pełna zgodność systemu CI Plus z interfejsem DVB-CI, pozwalająca na użycie obecnych modułów tego typu.

Component Video

Złącze Component oferuje wyższą jakość przesyłanego sygnału niż standardowe złącze RGB. Poprzez wykorzystanie tego typu gniazd możliwe jest przesyłanie sygnału z jak najmniejszymi stratami. W tym wypadku mamy do czynienia z trzema niezależnymi kanałami, rozdzielającymi zarówno sygnał luminacji każdej ze składowych koloru jak i samą kolorowość, czyli Y, Y-R, Y-B. Dodatkowo informacje dla każdego ze składowych koloru przesyłane są w oddzielnych kablach, dzięki czemu nie występują interferencje (nakładanie się fal) pomiędzy kanałami. W rezultacie otrzymujemy obraz w najczystszej postaci, bez zakłóceń, wyjątkowo szczegółowy. Do tej pory tego rodzaju rozwiązania były stosowane tylko w sprzęcie profesjonalnym wykorzystywanym w telewizji.

DLNA

Organizacja której zadaniem jest tworzenie norm przesyłania danych pomiędzy urządzeniami elektronicznymi. Dzięki zgodności z tym standardem, każde urządzenie, które może gromadzić treści multimedialne - filmy, muzykę, zdjęcia, prezentacje - może stać się serwerem, który udostępni je innym urządzeniom włączonym do sieci domowej, czy też biurowej.