OKAZAŁY HEŁM GRECKIEGO HOPLITY Z CZARNYM GRZEBIENIEM

Prezentowany model jest wierną repliką oryginału (wymiary 1:1)

REPLIKI NASZEJ FIRMY CENIONE SĄ PRZEZ NAJWYŻSZEJ KLASY KOLEKCJONERÓW.

ŚWIETNIE NADAJĄ SIĘ NA PREZENT M.IN. DLA: SZEFA, MĘŻA, CHŁOPAKA ITP.

W OFERCIE POSIADAMY TAKŻE EKSKLUZYWNE OPAKOWANIA DREWNIANE ORAZ SZEROKĄ GAMĘ PRODUKTÓW DO EKSPOZYCJI REPLIK BRONI PALNEJ I BRONI BIAŁEJ, TAKICH JAK : RAMY, ZAWIESZKI, STOJAKI, TABLA itp.

Producent: Płatnerze Hiszpańscy (AGI6120.09 )

obwód wew 68 cm

średnica 20 cm x 25 cm

wysokość całkowita 52 cm

szerokość całkowita 50 cm
waga: 1,8 kg

Model ten wykonany jest ze stali toledańskiej.

Hełm można założyć na głowę ( posiada w środku dodatkową czapeczkę bawełnianą).

Cena obejmuje również metalowy stojak na hełm.

CIEKAWOSTKA:

Hoplici – ciężkozbrojni piechurzy walczący w zwartym szyku, zwanym falangą.

Hoplici pojawili się na polach bitew w starożytnej Grecji w połowie VII wieku p.n.e.[potrzebne źródło] Oddziały hoplitów tworzyli wolni, mniej zamożni obywatele miast greckich, czyli polis. Ich sukcesy w walkach z wojskami perskimi spowodowały, że po wojnach perskich władcy tego kraju chętnie najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim było do 30000 najemnych Greków). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie hellenistycznym za panowania Diadochów

Powstanie szyku falangi było możliwe dzięki wynalezieniu "argiwskiej" tarczy hoplon[1] z podwójnym uchwytem. Wcześniej[2] wojownicy helleńscy posługiwali się tarczami osłaniającymi wprawdzie niemal całe ciało, ale wyposażonymi w jeden, centralnie położony uchwyt, co powodowało szybkie zmęczenie nadgarstka i przedramienia. Teraz uchwyt dla dłoni przesunięto ku krawędzi tarczy, a centralnie umieszczono pas mocujący przedramię żołnierza tuż poniżej łokcia. Drugim ważnym nabytkiem był "koryncki" hełm pozostawiający odsłonięte jedynie oczy i usta.

Wielkość tarczy (średnica ok. 100 cm) oraz fakt, że nie chroniła ona już całego ciała spowodował, że żołnierze stawali w zwartej formacji, ramię przy ramieniu tak, by tarcza zachodziła za tarczę osłaniającą kolegę z prawej. Powstała więc formacja zwana falangą, która - wobec tendencji do dążenia do maksymalnie pewnego schronienia za tarczą sąsiada - miała naturalną tendencję do przesuwania się w prawo.

Początkowo falanga była formacją o głębokości od czterech do ośmiu szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dodatkową bronią był krótki miecz, a wyposażeniem ochronnym napierśnik i nagolenniki. Wraz z ubożeniem społeczeństw polis napierśnik zastąpił płócienny kaftan, a bywało, że hoplici walczyli w samych chlamidach, a nawet nago.

W okresie późniejszym do taktyki frontalnej dodano dwa dodatkowe manewry: kontrmarsz lakoński (wykorzystywany przy przechodzeniu z szyku marszowego w czołowy i odwrotnie, jak i przy zmianie frontu całości lub części falangi, gdy nieprzyjaciel uderzał z kierunku innego niż czołowy) i anastrofę (polegającą na kontrmarszowym wycofaniu jednego ze skrzydeł i ustawieniu go za plecami innej części formacji dla przydania falandze ciężaru). W tych czasach też, a mowa o IV wieku p.n.e., liczba szeregów wahała się od ośmiu do - nawet (wyjątkowo) - trzydziestu sześciu