Od "Zielonego Balonika" do Jamy Michalika"

Na 50 rocznicę powstania kabaretu "Jama Michalika"

5 bardzo ciekawych płyt DVD w kartonowej okładce z opisem.

Geneza powstania i 31 lat istnienia jedynego w PRL politycznego, profesjonalnego kabaretu „Jama Michalika” W 1959 roku pracujący w rozgłośni krakowskiej Polskiego Radia redaktor Jacek Stwora przyniósł na prywatne spotkanie z Tadeuszem Kwiatkowskim wiadomość, że „w rozgłośni pozostało na koniec roku trochę pieniędzy, które trzeba wydać. Tadek, zróbmy coś w rodzaju „Zielonego Balonika”…I zrobili 45 minutową szopkę wyemitowaną dwukrotnie 31 grudnia 1959 roku i 1 stycznia 1960 roku. Po udanej emisji radiowej muzyk Lesław Lic w rozmowie z trzema autorami stwierdził: „To trzeba gdzieś sprzedać”. Autorzy dopisali drugie 45 minut i zaproponowali go wpierw „Estradzie”, lecz ta nie była zainteresowana, natomiast Dyrektor krakowskich kawiarni Pan Górski zaryzykował i zaproponował odnowioną w latach 50-tych XX wieku Kawiarnię „Jama Michalika”, miejsce narodzin legendarnego „Zielonego Balonika”. Po II-ej wojnie, w PRL-u, rozrywka była tępiona wściekłymi atakami krytyki, Kabaret wypełniał po części tęsknotę ludzi za komedią. Kabaret „Jama Michalika” zainaugurował swoją działalność 30 stycznia 1960 roku programem „A to ci szopa” granym ,20 razy i zastąpionym w kwietniu 1960 roku „Szlagierowym Programem”. Programy zostały przyjęte przez publiczność entuzjastycznie, bilety były wyprzedane na kilka miesięcy, ogonki w kasie, szukano protekcji, jednym słowem sukces! Były ingerencje cenzury, która początkowo zezwalała grać tylko w „Michaliku” dla małej, zmieniającej się grupy kawiarnianych gości. Autorzy odwracali uwagę cenzora podsuwając mu kwestie od których „ciarki przechodziły po plecach”, które natychmiast skreślał a resztę „zwalniał”. Ponadto hołdowali zasadzie głoszonej przez Jerzego Paczkowskiego ze Lwowa, że „aluzja, którą cenzor zrozumiał zasługuje na konfiskatę !”. W kwietniu 1963 roku obejrzeli program „A to ci wesele” Minister Kultury Lucjan Motyka i ówczesny Premier Józef Cyrankiewicz, który stwierdził, że: „nie wiedział, w jakim kraju żyje”. Ten Kabaret zawsze zasilali zawodowi aktorzy: Teresa Budzisz-Krzyżankowska, Alicja Kamińska, Halina Kwiatkowska, Małgorzata Krzysica, Agnieszka Mandat, Monika Niemczyk, Anna Seniuk, Marta Stebnicka, Grażyna Trela, Marzena Trybała, Marian Dziędziel, Tadeusz Huk, Julian Jabczyński, Jan Krzyżanowski, Henryk Matwiszyn, Wiktor Sadecki, Marek Walczewski, Kazimierz Witkiewicz, Zbigniew Wójcik i Tadeusz Zięba. Literaci: Tadeusz Kwiatkowski, Bruno Miecugow i Jacek Stwora. Muzyk, kompozytor i aranżer: Lesław Lic. Artyści plastycy: Krzysztof Litwin wykonał storę wg. kurtyny Siemiradzkiego w Teatrze im. Juliusza Słowackiego, a Lidia i Jerzy Skarżyńscy byli autorami plakatów, afiszy i kostiumów. Przez ponad 30 lat Kabaret nie dostał od Państwa ani grosza, choć był chętnie odwiedzany przez różnych dygnitarzy, a dyrekcja „Społem” zyski odprowadzała do kasy miasta. Zagrano ponad 3500 przedstawień prezentując 14 programów. Poza siedzibą w „Michaliku” kabaret występował w Katowicach, Kielcach, Lublinie, Łodzi, Opolu, Poznaniu, Rzeszowie, Sopocie, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu. Ponadto na promach i statkach, w USA i Kanadzie, od Atlantyku do Pacyfiku dla tamtejsze Polonii, która fetowała artystów i autorów. Telewizja nigdy nie sfilmowała całego programu, a na rejestrację fragmentów nie godził się Tadeusz Kwiatkowski uważając to za próbę cenzurowania. Jedynym, zarejestrowanym 1 kwietnia 1985 roku całym przedstawieniem prywatną kamerą VHS jest „A to ci wesele`85” oraz próba generalna w przeddzień premiery. Kierownikami kawiarni, z którymi zespół Kabaretu przez ponad 30 lat tak owocnie współpracował byli: Tadeusz Lekan, Wincenty Klimaszewski, Janusz Koźlak i Danuta Rogowska.