Ocena zachowania w doświadczeniach gimnazjalistów

Mały Książę mawiał: „dorośli są zakochani w cyfrach. Jeśli opowiadacie im o nowym przyjacielu, nigdy nie spytają o rzeczy najważniejsze: Jaki jest dźwięk jego głosu? W co lubi się bawić? Czy zbiera motyle? Oni spytają was: Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec? Wówczas dopiero sądzą, że coś wiedzą o waszym przyjacielu (..,). My jednak, którzy dobrze rozumiemy życie, kpimy sobie z cyfr" (Saint-Exupery, 1981, s. 17). Dlatego trudno byłoby Małemu Księciu odnaleźć się w szkole, gdzie wszystko ocenia się i przelicza na punkty czy stopnie szkolne. Także - czego Mały Książę na pewno by nie zrozumiał - zachowanie uczniów.
Ocena zachowania jest - wśród ocen dydaktycznych - fenomenem. Już w samej nazwie pokraczna (w rzeczywistości językowej szkoły funkcjonuje zwykle jako ocena z zachowania, na wzór ocen przedmiotowych - np. ocena z języka polskiego), traktowana jako narzędzie pedagogiczne, ma być miernikiem wychowania, ma udzielać odpowiedzi na pytania: W jakim stopniu uczeń zachowuje się tak, jak życzy sobie tego szkoła? Na ile jest uczciwy, sumienny, koleżeński...? Nasuwa się wątpliwość, czy i jak można w ogóle mierzyć wartość człowieka w tych aspektach? Kto i dlaczego ustala wzór, do którego porównywani są uczniowie? 

Polecam!