Woda w historii była często postrzegana jako żywioł święty, miejsce objawienia sacrum. Najlepszy przykład: chrzest w tradycji chrześcijańskiej.
W kolażu bardzo widoczne są echa legend, baśni, podań. Naszym oczom ukazują się zwinne i giętkie rusałki jakby wycięte z ballad Mickiewicza.

Jednocześnie obraz jest rodzajem manifestu, by ziemia zaczęła przypominać świat podwodny: zsakralizowany, piękny, harmonijny, barwny i nie opresyjny. Są to przecież podstawowe postulaty Partii Zielonych. Dzięki temu przedstawienie spełnia rolę, nienatarczywego, wyszukanego plakatu, który nie odnosi się wprost do przedwyborczej szarpaniny, ale bierze za rękę uniwersum i mógłby zachęcać przychodniów do egzystowania w bliskości przyrody, szanowanej, a nie nagminnie eksploatowanej ponad miarę.