Vincent Willem van Gogh (ur. 30 marca 1853, zm. 29 lipca 1890) – holenderski malarz, którego twórczość należy do kierunku zwanego postimpresjonizmem.

Kolor u van Gogha był środkiem do wyrażenia wewnętrznych przeżyć w stopniu o wiele większym niż u innych artystów. Obrazy van Gogha nie podobały się ówczesnej publiczności[potrzebne źródło], która odbierała je według odmiennych kryteriów estetycznych.

Urodził się w wiosce Groot Zundert w holenderskiej Brabancji, niedaleko belgijskiej granicy, gdzie jego ojciec, Theodorus, był pastorem. Miał pięcioro rodzeństwa: Annę, Theo (który później wspierał go przez całe życie), Elisabeth, Wilhelminę i Corneliusa.

Imię otrzymał na cześć swojego brata, który rok wcześniej nie przeżył momentu narodzin. Brzemię to bardzo doskwierało Vincentowi, zwłaszcza że matka przez długi czas opłakiwała swego syna pierworodnego, mniejszą uwagę poświęcając jemu samemu. Młody chłopak wzrastał w poczuciu winy, że swoje życie zawdzięcza śmierci innego człowieka.

W wieku 15 lat zakończył swoją edukację. Rysował od dzieciństwa, lecz poważnie z malarstwem zetknął się mając 16 lat w Hadze, gdzie pracował w galerii marszandów Goupil & Cie. Początkowo nawiązywał do artystycznej tradycji holenderskiej, dążąc do wyrażenia walorów przedstawianych przedmiotów poprzez bogactwo gry światła, stosował dosyć ciemną, impastową manierę, typową m.in. dla Fransa Halsa, w tematyce nawiązywał do holenderskiego malarstwa rodzajowego XVII wieku.

W 1873 Vincent van Gogh został przeniesiony do Londyńskiej filii galerii. Tu spotykał swą pierwszą miłość, córkę swoich gospodarzy, Eugenie Loyer. Jednak ona, będąc już zaręczoną, odrzuciła propozycję małżeństwa ze strony Vincenta. Zawód miłosny spowodował pierwszą z jego depresji i załamanie nerwowe, w wyniku czego w 1876 roku stracił pracę w galerii. Były to pierwsze objawy syndromu maniakalno-depresyjnego, który towarzyszył mu przez całe życie.