Historia ucieczki Stanisława Mikołajczyka z okupowanej przez Sowietów Polski na tle jego losów w ostatnich trzech latach jego działalności politycznej - jako premiera rządu polskiego w Londynie, przywódcy PSL-u, wicepremiera powojennego rządu. W maju 1945 roku po rozmowach z Churchillem i Andersem, wbrew stanowisku polskiego środowiska emigracyjnego, Mikołajczyk podjął dramatyczną decyzję o powrocie do kraju i kierując się postanowieniami konferencji jałtańskiej przybył do Polski. Wierzył, że nawet w warunkach sowieckiej dominacji są szanse przeciwdziałania jej i zapewnienia ludziom w Polsce odrobiny godności. Dla większości Polaków stał się symbolem walki z narzuconym siłą ustrojem. Przegrywał jednak polityczną konfontację z komunistami, którzy sprawowali realną władzę - prześladowali przeciwników politycznych, sfałszowali plebiscyt i wybory. Wicepremier zagrożony aresztowaniem i jego konsekwencjami podjął decyzję o potajemnym wyjeździe z kraju i 21 października 1947 roku, dzięki pomocy ambasad amerykańskiej i brytyjskiej, opuścił Polskę. ucieczka Mikołajczyka symbolicznie zamyka pewien okres - czas rozbudzonych nadziei, oporu społeczeństwa przeciwko obcej władzy i walki o minimum demokracji. Dla niego samego była klęską i osobistą porażką, dramatem polityka, męża stanu i polskiego patrioty.