(…) terenem, na którym rozwinęła się i efektywna kultura przekładu, i refleksja nad przekładaniem jako zjawiskiem artystycznym i ściśle określoną umiejętnością, jest piś-miennictwo łacińskie. Nieomal od zarania żywi się ono tłumaczeniami i zarazem przeróbkami utworów greckich. Otwiera je – zapewne już w drugiej połowie III w. p.n.e., ledwie w parędziesiąt lat od przełożenia Biblii na język gre-cki – dokonany przez Liwiusza Andronika przekład Ho-merowej Odysei i odtąd przez długie lata wcale pokaźny obszar piśmiennictwa łacińskiego wypełniają tłumaczenia i przeróbki utworów greckich. Jest rzeczą naturalną, że ta obfita praktyka przekładania i przerabiania zrodziła z cza-sem odpowiednio bogatą refleksję teoretyczną nad prze-kładaniem jako umiejętnością i sztuką.

Ze Wstępu

SPIS TREŚCI

Juliusz Domański
5…….O teorii i praktyce przekładania w łacińskim obszarze językowym

Marcus Tullius Cicero
92…….De optimo genere oratorum

Marek Tulliusz Cyceron
93…….O najlepszym rodzaju mówców

S. Hieronymus
110…….De optimo genere interpretandi

Św. Hieronim
111…….O najlepszym sposobie tłumaczenia

Burgundio de Pisa
146…….Ex prologo in Ioannis Chrysostomi Commentarium in Evangelium secundum Ioannem

Burgundiusz z Pizy
147…….Wstęp do przekładu Komentarza św. Jana Chryzostoma do Ewangelii według św. Jana

Leonardo Bruni
162…….De translatione recta

Leonardo Bruni
163…….O poprawnym przekładaniu