Książka gromadzi teksty pisane przez Ryszarda Kapuścińskiego od lat siedemdziesiątych XX wieku po ostatnie miesiące jego życia, publikowane w prasie codziennej i literackiej, w książkach innych autorów (jako wprowadzenia lub posłowia), a także niedrukowane dotąd opinie dla wydawnictw. Kapuściński recenzuje reportaże autorów młodszego pokolenia, rekomenduje polskim wydawcom nowe, wartościowe publikacje zagraniczne, dzieli się refleksjami wywołanymi lekturą książek historycznych i poezji. Pisze o ludziach: mistrzach reportażu, tłumaczach, fotografach i malarzach, o przyjaciołach. Wśród nich o Marianie Brandysie, Leopoldzie Ungerze, Stefanie Bratkowskim, Kazimierzu Dziewanowskim. Wspomina zmarłych: Agnieszkę Osiecką, Jerzego Giedroycia, Bolesława Wierzbiańskiego. Ujawnia różnorodne zainteresowania, często nieznane czytelnikom jego reportaży: malarstwem, fotografią, filmem. Wiele z tych tekstów to samodzielne eseje o literaturze, sztuce reportażu, historii i polityce. Zebrała Bożena Dudko Opracowanie graficzne Andrzej Heidrich.

Stron 324, Czytelnik