Lope de Vega; właściwie Félix Lope de Vega y Carpio (ur. 25 listopada 1562 w Madrycie, zm. 27 sierpnia 1635 tamże) – dramatopisarz hiszpańskiego baroku, twórca lirycznego dramatu hiszpańskiego, w którym tragizm splatał się z komizmem, a realizm z fantastyką. W sposób mistrzowski budował intrygę swoich utworów i portrety bohaterów. Napisał około 2200 sztuk, z których zachowało się 500, w większości opartych na historii i legendach ludowych. Biorąc pod uwagę ilość napisanych przez niego dzieł, jest jednym z najbardziej płodnych autorów literatury światowej.

Nazywany „feniksem geniuszów” i „wybrykiem natury” (przez Miguela de Cervantesa) odnowił zasady teatru hiszpańskiego w momencie, kiedy teatr stawał się powszechnym zjawiskiem kulturowym. Jeden z najważniejszych przedstawicieli barokowego teatru hiszpańskiego, obok takich autorów jak Tirso de Molina i Calderón de la Barca. Jego dzieła są wystawiane do dziś i znajdują się na szczycie osiągnięć hiszpańskiej literatury i sztuki. Lope de Vega był także jednym z wielkich liryków języka kastylijskiego i autorem kilku powieści.

Przypisuje mu się ok. 3000 sonetów, 3 powieści, 4 nowele, 9 epopei, 3 poematy dydaktyczne oraz setki komedii (1800 wg dramaturga Juana Péreza de Montalbán). Był przyjacielem Franciska de Quevedo i Juana Ruiza de Alarcón, zawziętym wrogiem Góngory, a u Cervantesa wzbudzał zazdrość - jego życie było tak wyjątkowe, jak jego dzieła

Na kilka lat przed śmiercią Lope de Vega zakochał się w Marcie de Nevares, co można było uznać za obrazę Boską ze względu na jego stan kapłański. Była to piękna kobieta o zielonych oczach – tak opisuje ją poeta w poświęconych ukochanej wierszach i Novelas nadając jej pseudonimy: Amarilis i Marcia Leonarda. W tym okresie Lope tworzył poezję o tematyce humorystycznej i filozoficznej, odnajdując się w postaci groteskowego poety heteronima Tomé de Burguillos. Często oddawał sie pogodnym rozważaniom na temat starości oraz swoich młodzieńczych lat. Ta tematyka pojawia się w romancach, takich jak popularne barquillas – utwory będące alegorią łódki zmagającej się ze wzburzonym morzem.

Ostatnie lata Lopego, pomimo względów jakimi cieszył się u króla i papieża, nie były szczęśliwe – naznaczyło je pasmo rodzinnych tragedii. Ciosem dla autora była ślepota Marty (1626), a następnie jej utrata zmysłów i śmierć w 1626 r. Lope Félix, syn autora i Micaeli de Lujàn i tak jak ojciec poeta, utopił się w 1634 roku łowiąc perły w pobliżu wyspy Margarity. Ukochana córka autora, Antonia Clara została uprowadzona przez swojego narzeczonego, szlachcica, który, o ironio, nosił nazwisko Tenorio. Feliciana, w tamtych latach jego jedyna córka z prawego łoża, urodziła dwójkę dzieci: córka wstąpiła do zakonu, a syn, Luis Antonio de Usategui y Vega, zginął w Mediolanie, na służbie u króla. Marcela, córka spoza małżeństwa, była jedynym dzieckiem Lopego, które go przeżyło.

Lope de Vega zmarł 27 sierpnia 1635 r., jego śmierć gorzko opłakiwało wielu Hiszpanów. Dwustu autorów napisało na jego cześć utwory pochwalne, które następnie opublikowano w Madrycie i Wenecji. Już za życia jego dzieła nabrały niemal mitycznego charakteru. Wyrażenie es de Lope (to jest Lopego) stało sie popularną definicją wysokiej jakości a zarazem utrudniło własciwe przypisywanie dzieł autorowi. Uczeń Lopego, Juan Pérez de Montalbán, ironizuje na temat tego powiedzenia w utworze Fama póstuma a la vida y muerte del doctor frey Lope de Vega Carpio (Madryt, 1636), w którym pewien mężczyzna widząc wspaniały pogrzeb wypowiada słowa es de Lope, na co Montalbán odpowiada udało mu się dwa razy. Cervantes, mimo antypatii jaką darzył autora, nazwał go wybrykiem natury odnosząc się do niezwykłej płodności literackiej autora, chociaż to wyrażenie może także oznaczać osobę bardzo zazdrosną i zawistną