W książce spotykają się dwie perspektywy — autorów zachodnich, którzy „odkrywają” dla siebie turecką kinematografię oraz autorów tureckich, starających się opisać ją na nowo. Artykuły dotykają relacji społecznych (ze szczególnym uwzględnieniem figury kobiety, dziecka i ojca/męża), przemian religii i kultury pod wpływem industrializacji i westernizacji, opozycji prowincji i metropolii, obecności historii i polityki.

Pokazują, w jaki sposób nowe kino tureckie reinterpretuje klasyczne gatunki, starają się określić jego stylistyczną specyfikę, poszukują autorskich poetyk. Wśród omawianych twórców znaleźli się m.in. Nuri Bilge Ceylan, Zeki Demirkubuz, Derviş Zaim, Yeşim Ustaoğlu, Semih Kaplanoğlu, Reha Erdem, Umit Ünal, Kazim Öz.