NOTGELD   

Gdy wybuchła I wojna światowa z obiegu prawie natychmiast zniknął bilon. Władze, gromadząc monety, postanowiły zwiększyć swoje zapasy szlachetnych kruszców i metali. Podobnie postępowała miejscowa ludność. Wkrótce zaczęło brakować drobnych. By temu zaradzić, zaczęto drukować tzw. pieniądz zastępczy. Prawa emisji miały gminy i przedsiębiorstwa, które też zobowiązywały się do jego wykupu. W Cesarstwie Niemieckim pieniądz zastępczy przyjął nazwę notgeld, czyli w dosłownym tłumaczeniu "pieniądz na czas potrzeby".
Notgeld na początku był zwykłym arkuszem papieru, z urzędową pieczęcią, obok której wydrukowano nominał. W 1914 r., gdy gospodarka niemiecka miała się w miarę dobrze, notgeld opiewał na fenigi, jednak w miarę upływu czasu ich nominał rósł.
Po wojnie niemiecki pieniądz zastępczy miał wartość setek milionów, a później miliardów marek.
Z czasem notgeld zaczęto traktować jak widokówki, na jego stronach zaczęto bowiem publikować np. rysunki gminnego ratusza czy kościoła albo panoramę okolicy. W Katowicach swój pieniądz zastępczy emitował kupiec Boriński, właściciel delikatesów, które stały na miejscu Skarbka, oraz wspólnicy Fiedler i Glaser, właściciele katowickiego młyna.
W okresie plebiscytu na Górnym Śląsku notgeld posłużył jako oręż propagandowy: zarówno Polacy, jak 
i Niemcy umieszczali na pieniądzu agitacyjne slogany. Swoje notgeldy emitowali nawet powstańcy śląscy. 
W sumie w całych Niemczech opublikowano ok. 100 tys. rodzajów pieniądza zastępczego. Prawie równocześnie z notgeldem narodziła się moda kolekcjonerska, która trwa do dzisiaj. W Niemczech ostatecznie notgeld wyszedł z użycia w 1924 r.

pochodzi on z mojej

prywatnej kolekcji

bedzie doskonałym

 uzupełnieniem i ozdoba twoich 

 zbiorów

ZAPRASZAM DO ZAKUPU