Rzadkość! Oryginalny dokument kurii biskupstwa poznańskiego .Nominacja na neoprezbitera datowana na dzień 4 czerwca 1937 roku i osobiście podpisana przez jedną z najwybitniejszych postaci polskiego kościoła katolickiego XX wieku abp metropolitę poznańskiego Walentego Dymka (1[zasłonięte]888-19).Dokument dodatkowo podpisany przez ówczesnego księdza a późniejszego biskupa Franciszka Jedwabskiego(1[zasłonięte]895-19). Dane personalne osoby ,której dotyczy dokument zostały zamazane komputerowo na potrzeby niniejszej aukcji. W realu zmiany te nie występują. Stan dokumentu bardzo dobry!
Walenty Dymek (1[zasłonięte]888-19) -arcybiskup poznański
W 1912 otrzymał święcenia, po których został skierowany jako wikary do Ostrzeszowa. W 1916 przeniesiono go do Poznania na stanowisko sekretarza generalnego Związku Katolickich Robotników Polskich i jednocześnie redaktora czasopisma tegoż związku "Robotnik". W tym okresie brał też aktywny udział w działalności Związku Spółek Zarobkowych.Podczas powstania wielkopolskiego był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Ludowej miasta Poznania. W tym też okresie współorganizował Narodowe Stronnictwo Ludowe. W 1920 został kanonikiem przy kolegiacie św. Marii Magdaleny. W latach 1922-1927 należał do zarządu Towarzystwa Obrony Społecznej, które walczyło z ubóstwem. W 1924 został sekretarzem generalnym Caritas. Rozwinął wówczas szeroką działalność dobroczynną, szczególnie na rzecz biedoty miasta Poznania. razem z bł. ks. Narcyzem Putzem zasiadal w latach 1[zasłonięte]925-19 w Radzie Miasta Poznania. W okresie międzywojennym wykładał również socjologię w poznańskim seminarium.W 1929 otrzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Augusta Hlonda zostając biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej oraz jej wikariuszem generalnym. W 1930 przeszedł do kapituły metropolitalnej, gdzie doszedł do urzędu prepozyta.
Podczas II wojny światowej został internowany w obrębie Ostrowa Tumskiego, a w styczniu 1943 przeniesiono go do plebanii kościoła Matki Boskiej Bolesnej na Łazarzu. Zastępując nieobecnego w kraju prymasa Augusta Hlonda wysyłał do Watykanu raporty dotyczące prześladowań Kościoła i Polaków. Potwierdzeniem jego statusu zastępcy prymasa było mianowanie go w 1942 administratorem apostolskim dla polskich katolików w Reichsgau Wartheland, jednak tytułu tego nigdy nie używał ze względu na niewydanie przez władze niemieckie statutu dla Kościoła polskiego.Współpracował również z delegaturą rządu na emigracji na kraj.W okresie wojennym był inwigilowany przez Gestapo. na terenie plebanii parafii Matki Boskiej Bolesnej odkryto po wojnie niemieckie podsłuchy.
W 1945 został tytularnym arcybiskupem, a 4 marca 1946 - na prośbę prymasa Augusta Hlonda papież Pius XI wyniósł biskupa Dymka do godności arcybiskupiej, doceniając jego niezłomność w czasie okupacji. Po rozwiązaniu istniejącej od 1821 unii personalnej pomiędzy metropoliami poznańską i gnieźnieńską został arcybiskupem metropolitą poznańskim. Od maja 1946 do września 1946 był pełniącym obowiązki sekretarza generalnego Episkopatu Polski. W 1953 przewodniczył obradom episkopatu, jednak nie przyjął stanowiska przewodniczącego, pozostając członkiem komisji głównej oraz przewodniczącym komisji duszpasterskiej. W okresie powojennym był rozpracowywany przez komunistyczny aparat bezpieczeństwa, z czego zdawał sobie sprawę, nie idąc nigdy na jakąkolwiek współpracę z UB. Zmarł 22 października 1956, pochowano go w poznańskiej katedrze, której z powodu swej długiej choroby nie mógł poświęcić kilka miesięcy wczesniej, w dniu jej otwarcia po powojennej odbudowie, 28 czerwca 1956 r. Abp. Walentego Dymka upamiętnia płyta epitafijna w kaplicy św. Marcina w poznańskiej Bazylice Archikatedralnej, wystawiona z inicjatywy jego następcy na stolicy arcybiskupiej poznańskiej - abp. Antoniego Baraniaka, a także popiersie obok kościola pw. św. Jana Vianney'a na poznańskim Sołaczu, umieszczone tam w 2006 roku z inicjatywy abp. Mariana Przykuckiego i ks. prałata Mariana Mikołajczaka. Arcybiskup Walenty Dymek patronuje też 4 - kilometrowej arterii w Poznaniu, będacej przedłużeniem ulicy abp. Antoniego Baraniaka i ciągnącej się od Chartowa do Kobylepola. Nazwa została nadana przez Radę Miasta Poznania w 2004 roku z inicjatywy działacza Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, Adama Suwarta.
Franciszek Jedwabski (1[zasłonięte]895-19) - polski duchowny katolicki, biskup sufragan poznański.Studiował w Poznaniu i w Münster. Wcielony do armii niemieckiej w 1914, brał udział w I wojnie światowej przez cały jej czas trwania. Po powrocie z frontu w 1918 r. prawdopodobnie wstąpił do poznańskiego seminarium duchownego (data wstąpienia nie została oficjalnie potwierdzona). Wziął udział w powstaniu wielkopolskim w roku 1919.
Święcenia kapłańskie przyjął 17 grudnia 1922. W 1927 r. został mianowany notariuszem kurii archidiecezjalnej i prokuratorem Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu, zaś w 1938 r. - kanclerzem kurii i kanonikiem kapituły metropolitalnej 1937. Wykładowca seminarium duchownego. Po wkroczeniu Niemców do Poznania we wrześniu 1939 r. pełnił funkcję proboszcza parafii katedralnej i został włączony przez arcybiskupa do grona wikariuszy generalnych archidiecezji poznańskiej.
Podczas okupacji więziony w obozach koncentracyjnych w Mauthausen-Gusen i Dachau 1941-1945. U schyłku wojny został tam wybrany przez współbraci na przewodniczącego Komitetu Przyrzeczeń (konspiracyjnego), czyli dobrowolnego składania przyrzeczeń św. Józefowi w zamian za doczekanie uwolnienia. Jego powołanie związane było z obawą przed likwidacją przez Niemców obozu wraz więźniami, co - jak się później okazało - zostało zresztą nakazane przez Himmlera, jednak szczęśliwie nie doczekało się realizacji. Po wyzwoleniu obozu przez wojska amerykańskie przewodniczył komitetowi ds. realizacji tych przyrzeczeń, koordynując przeprowadzanie postanowionych wówczas działań.W pierwszym okresie po wojnie pracował wśród emigracji polskiej w Niemczech, Austrii i Rzymie. W czerwcu 1945 r. został dziekanem Centrali Duszpasterstwa Polskiego z siedzibą pod Monachium, a w lipcu - wikariusza generalnego powołanej doraźnie diecezji personalnej dla ludności polskiej na ziemiach niemieckich. Funkcje te przestał pełnić w listopadzie 1945 r., gdy objął stanowisko rektora polskiego seminarium w Rzymie. W lipcu 1946 r. powrócił do Poznania.12 grudnia 1946 został mianowany biskupem pomocniczym poznańskim, sakrę biskupią przyjął 2 marca 1947 w katedrze poznańskiej z rąk abp. Walentego Dymka. Wikariusz generalny i w latach 1956-1957 wikariusz kapitulny archidiecezji. W 1956 r. udzielił święceń kapłańskich Józefowi Glempowi - późniejszemu kardynałowi i prymasowi Polski.W okresie PRL znany był z unikania we wszelkich wystąpieniach publicznych komentowania sytuacji społeczno-politycznej, skupiając się w nich wyłącznie na aspektach religijnych. Opinię tą potwierdziły również raporty służb bezpieczeństwa, które skrupulatnie inwigilowały biskupa w tym zakresie. Cechował się również lojalnością względem kolejnych arcybiskupów poznańskich, Walentego Dymka i Antoniego Baraniaka, jak również względem prymasa Stefana Wyszyńskiego.Po śmierci bpa Franciszka Korczyńskiego w 1962 r., przejął po zmarłym reprezentowanie interesów polskich księży więzionych w hitlerowskich obozach przed zachodnioniemieckimi sądami. Celem tych działań było uzyskanie odszkodowań od rządu RFN. Brał również udział w dwóch ostatnich sesjach Soboru Watykańskiego II.
