|
Altfried Janich, korpulentny psychiatra, który ma torować swoim pacjentom drogę do uzależnienia od rzeczywistości, sam nie jest na pewno mocną osobowością. Miejscem jego działalności jest rozsypujący się barokowy pałac we wschodnich Niemczech, przerobiony na klinikę i zakład opiekuńczy. Tam, rzecz jasna, bardziej zajmuje się kultywowaniem swoich obsesji niż leczeniem pacjentów. W odwróceniu się od świata prześciga go tylko jego dawny przyjaciel Odilo, specjalista od bioluminescencji, dla którego wewnętrzne świecenie materii lub połyskiwanie ryb szysznikowatych wydaje się o wiele ważniejsze niż kontakty z ludźmi. (…)
W czterech dużych rozdziałach, podzielonych na stylistycznie nadzwyczaj zróżnicowane podrozdziały, Marion Poschmann kartkuje przed naszymi oczami historię życia oraz osobliwe dewiacje obu centralnych postaci. Mniej ją przy tym interesuje konwencjonalny przebieg akcji niż duchowe metamorfozy jej bohaterów, ich marzenia o wielkości oraz wrażliwość. Rezultatem jest bardzo inteligentna pod względem filozoficznym i wirtuozersko opowiedziana powieść o fascynacji światłem dwóch oświeconych umysłów, które coraz bardziej zsuwają się w cienistą krainę obłędu.
Der rundliche Rheinländer Altfried Janich findet nach der Wiedervereinigung eine Stelle im »Ostschloss«, einem heruntergekommenen Barockbau, der neuerdings eine psychiatrische Anstalt beherbergt. Hier hält er es für seine Aufgabe, seinen Patienten gegenüber die Sonnenposition einzunehmen, ihnen Orientierung und eine Quelle des Trostes zu sein. Als sein Freund Odilo durch einen rätselhaften Autounfall zu Tode kommt, gerät er selbst auf die Nachtseite der Dinge. Tagsüber rücken ihm die Patienten zu nahe, nachts geistert er durch die Säle, es bedrängen ihn Erinnerungen, und auch seine Familiengeschichte mit ihren Verlusten holt ihn ein. Altfrieds ganzes bisheriges Leben scheint auf die Situation im Schloss zuzulaufen: Alle Geschichten enden hier, und bald stellt sich die Gewissheit ein, dass er aus dem Schloss nicht mehr wegkommen wird. Marion Poschmanns lange erwartete neue Prosa ist ein Roman über Deutschland aus der Sicht der Kriegsenkel. Ein Roman über die Macht der Zeit, über Erinnerung und zeitlose Verbundenheit. Ein Roman über fragile Identitäten, über den schönen Schein und die Suche nach dem inneren Licht – funkelnd, glasklar und von subtiler Spannung. "Mit diesem Roman führt Poschmann ihre Leser zur Sonne und zu einer poetischen Freiheit und Kühnheit, die ihresgleichen sucht." Katrin Hillgruber, Frankfurter Rundschau Nominiert für den Deutschen Buchpreis 2013 (Shortlist) 
Auf der ORF-Bestenliste Dezember 2013
|
