To jedna z bardziej wzruszających historii: w stulecie urodzin i niespełna trzydziestolecie śmierci swej matki, Ireny Słomińskiej, jej syn Paweł upomina się o pamięć tej niezapomnianej poetki. Pisała wiersze po rosyjsku, polsku, niemiecku, francusku, węgiersku i angielsku. Wrzucała je niedbale do szuflady, by dzięki staraniom syna dziś, po wielu dziesiątkach lat, trafiły do swego czytelnika. Mówią o miłości -; choć Irena prawie całe życie była sama; świadczą o wrażliwości uczuć -; choć nad jej głową przewalały się burze rewolucji i wojny; są pełne wiary w życie -; nawet jeśli niesie ono cierpienie.