Stewia (Stevia Rebaudiana Bertoni) pochodzi z Paragwaju. Rdzenni indianie Guarani od ponad 1500 lat używają stewii do słodzenia swoich napojów i jedzenia. W szesnastym wieku europejscy kolonizatorzy sprowadzili roślinę do Europy.

W końcówce wieku XIX, stewią zainteresowała się Europa Zachodnia, a następnie reszta świata. Naukowiec Antonio Bertoni badał zastosowanie słodkich ziół. Wszystkie wczesne publikacje na ich temat, zostały przez niego napisane. Odkrycie stewii zostało przypisane właśnie jemu,
stąd w oficjalnej nazwie stewii widnieje jego nazwisko.

Przez wiele wieków pozyskiwano stewię z dzikich upraw. Dopiero w 1909 roku w Paragwaju zaczęto tworzyć plantacje stewii. W 1931 udało się wykrystalizować ze stewii stewiozydy (związki słodzące zawarte w stewii). Ekstrakt z rośliny okazał się być nieszkodliwy i przydatny do konsumpcji. Co więcej, był on 300 razy słodszy od cukru. W związku z ogromny zapotrzebowaniem na cukier w Wielkiej Brytanii, w czasie II wojny światowej, w 1941 roku podjęto próby produkcji stewiozydów na dużą skalę. Próba się nie powiodła, ponieważ brakowało wiedzy na temat wymaganej do ich produkcji technologii.

Japonia była pierwszym krajem po Paragwaju, gdzie produkowano duże ilości stewii. Powodem były wprowadzone w 1970 roku restrykcje, zakazujące używania sztucznych słodzików. Stewia stałą się alternatywą odpowiadającą na rosnący popyt na alternatywne substancje słodzące. Po przeprowadzeniu dokładnych badań, stewia została dopuszczona do używania w Japonii we wczesnych latach 80tych. Kolejne kraje poszły śladami Japonii. Obecnie miliony ludzi konsumuje ekstrakt ze stewii. Zarówno w Europie, Ameryce Północnej i Południowej, jak i w Chinach, Korei
i Izraelu. Używany jest zarówno do słodzenia herbaty, kawy oraz napojów, jak i do produkcji wielu produktów takich jak sosy. Najwięcej stewii wciąż konsumuje się w Japonii. Zarówno Japonia,
jak i Brazylia, uważają stewię za słodzik przyszłości.