Skład
1 tabl. zawiera 500 mg pranobeksu inozyny. 1 ml syropu zawiera 50 mg pranobeksu inozyny. Tabl. zawierają skrobię pszeniczną. Syrop zawiera sacharozę, parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu.

  Działanie
Preparat o działaniu immunostymulującym i przeciwwirusowym. Pranobeks inozyny normalizuje niedostateczne lub wadliwe mechanizmy odporności komórkowej poprzez wywołanie odpowiedzi typu Th1, co prowadzi do dojrzewania i różnicowania limfocytów T oraz nasilenia indukowanych reakcji limfoproliferacyjnych w komórkach aktywowanych mitogenem lub antygenem. Lek reguluje mechanizmy cytotoksyczności limfocytów T oraz komórek NK, funkcjonowanie limfocytów supresorowych T8 oraz pomocniczych T4, a także zwiększa poziom IgG oraz powierzchniowych markerów dopełniacza. W badaniach in vitro nasila wytwarzanie cytokiny IL-1 oraz IL-2, jednocześnie zwiększając ekspresję receptora IL-2. W badaniach in vivo znamiennie zwiększa się endogenne wydzielanie IFN-γ, a zmniejsza wytwarzanie IL-4. Lek nasila chemotaksję i fagocytozę neutrofili, monocytów i makrofagów. Pranobeks inozyny wzmaga pobudzenie obniżonej syntezy mRNA białek limfocytów oraz sprawność procesu translacji z jednoczesnym hamowaniem syntezy wirusowego RNA w następujących mechanizmach: 1. włączanie związanego z inozyną kwasu orotowego do polirybosomów; 2. hamowanie dołączania łańcucha poliadenylowego do wirusowego RNA przekaźnikowego; 3. reorganizacja limfocytarnych cząsteczek wewnątrzbłonowych, prowadząca do niemal 3-krotnego zwiększenia ich gęstości. Po doustnym podaniu dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i wykazuje dobrą biodostępność.

Wskazania
Zakażenia skóry i błon śluzowych wywołane wirusami: Herpes simplex typu I lub typu II (opryszczka zwykła) oraz Herpes variacella-zoster (ospa wietrzna, półpasiec). Inne zakażenia o etiologii wirusowej (np. podostre stwardniające zapalenie mózgu). Wspomagająco u osób o obniżonej odporności.

Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na składniki preparatu. Występujący aktualnie napad dny moczanowej lub zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi.

Środki ostrożności
Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie dną moczanową, hiperurykemią, kamicą moczową oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek; podczas leczenia należy kontrolować stężenie kwasu moczowego. Tabl.: preparat zawiera skrobię pszeniczną, która może zawierać jedynie śladowe ilości glutenu, dlatego uważa się że preparat może być stosowany bezpiecznie u osób z chorobą trzewną; tabl. nie stosować u pacjentów z alergią na pszenicę (inną niż choroba trzewna). Syrop: ze względu na zawartość sacharozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją fruktozy, niedoborem sacharazy-izomaltazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy; syrop zawiera również parahydroksybenzoesan metylu i propylu, które mogą powodować reakcje alergiczne.

Ciąża i laktacja
Preparatu nie należy stosować w ciąży i podczas karmienia piersią, z wyjątkiem sytuacji gdy korzyści z leczenia przewyższają ryzyko dla płodu lub dziecka.

Działania niepożądane
Często: nudności z wymiotami lub bez, bóle w nadbrzuszu; podwyższenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej lub azotu mocznikowego we krwi; swędzenie, wysypka; bóle głowy, zawroty głowy, zmęczenie, złe samopoczucie; bóle stawów. Niezbyt często: biegunka, zaparcia; nerwowość, senność lub bezsenność; wielomocz.

Interakcje
Stosować ostrożnie z inhibitorami oksydazy ksantynowej (np. allopurynol) oraz lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego z moczem, włącznie z diuretykami (w tym diuretykami tiazydowymi np. hydrochlorotiazyd, chlortalidon, indapamid i diuretykami pętlowymi np. furosemid, torasemid, kwas etakrynowy). Preparatu nie należy przyjmować w trakcie (a jedynie po zakończeniu) terapii lekami immunosupresyjnymi, gdyż jednoczesne stosowanie leków immunosupresyjnych może zmienić działanie terapeutyczne preparatu. Jednoczesne stosowanie z azydotymidyną zwiększa tworzenie nukleotydów przez AZT, poprzez złożone mechanizmy m.in. zwiększenie biodostępności AZT w osoczu oraz zwiększenie wewnątrzkomórkowej fosforylacji w monocytach krwi.

Dawkowanie
Doustnie. Dorośli, osoby >65 lat: zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg/kg mc. (zwykle 1 g, tj. 2 tabl. 3-4 razy na dobę) lub 1 ml/kg mc./dobę (zwykle 3 g, tj. 60 ml syropu na dobę, podawane w 3 lub 4 dawkach podzielonych), maksymalna dawka dobowa wynosi 4 g. Dzieci >1 rż: zalecana dawka dobowa wynosi 50 mg/kg mc. lub 1 ml syropu/kg mc. w 3 lub 4 równych podzielonych dawkach podawanych w ciągu doby (lek w postaci syropu: mc. 10–14 kg: 3 x 5 ml; mc. 15–20 kg: 3 x 5-7,5 ml; mc. 21–30 kg: 3 x 7,5-10 ml; mc. 31–40 kg: 3 x 10-15 ml; mc. 41–50 kg: 3 x 15-17,5 ml). W ciężkich zakażeniach (np. podostre stwardniające zapalenie mózgu w ostrej fazie choroby) dawka może być podwyższona do 100 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych podawanych co 4 h. Dawka dobowa powinna być podzielona na równe dawki pojedyncze podawane kilka razy na dobę. Tabletkę należy popić dużą ilością płynu, najlepiej wodą. W razie trudności z połykaniem, tabletkę można pokruszyć i rozpuścić w niewielkiej ilości wody. Czas trwania leczenia wynosi zwykle 5-14 dni, po ustąpieniu objawów podawanie leku należy kontynuować jeszcze przez 1-2 dni.

Uwagi
Podczas leczenia długotrwałego (co najmniej 3 miesiące), u każdego pacjenta należy regularnie kontrolować stężenie kwasu moczowego w surowicy i w moczu, czynność wątroby, morfologię krwi oraz parametry czynności nerek.