Książka `Neoliberalizm i schizofrenia` sytuuje się w ramach filozofii politycznej. Zawiera propozycję utworzenia w obszarze tej dyscypliny nowej subdyscypliny, której nadaję miano `Psychiatrii politycznej`. Jej istotą jest doszukiwanie się analogii pomiędzy poziomem indywidualnym (psychiatrycznym) i poziomem kolektywnym (politycznym, w szerokim rozumieniu tego słowa, odnoszącym się także do polityki ekonomicznej). Dla właściwego odczytania, na czym polega przyjęta przeze mnie metodologia, niesłychanie ważne jest zrozumienie, iż w rezultacie jej zastosowania owe analogie nie mają być - jak ma to miejsce w dyskursie potocznym i medialnym - chaotyczne i powierzchowne, lecz systematyczne i pogłębione. Biorąc pod uwagę rosnącą częstotliwość, z jaką analogie te pojawiają się w różnych dyskursach, można powiedzieć, że obecna rzeczywistość niejako wymusza posługiwanie się nimi. Skoro tak, to warto poddać rygorystycznemu badaniu źródła tego stanu rzeczy.