Narzeczeństwo? Owszem tak, coś takiego istnieje! Jednak bardzo często wypacza się znaczenie tego słowa. Wiele osób celebruje dziś swoje "zaręczyny", mimo że już dawno przekroczyły próg prawdziwego narzeczeństwa! Wiele z nich nawet nie wie, co mamy na myśli. Czy mówimy wystarczająco dużo na ten temat? Czy mamy odwagę autentycznie podejmować ten temat?

Ojciec Alain Quilici przygotował do ślubu wiele młodych par. Ze spotkań i rozmów z narzeczonymi wyniósł pewne doświadczenie, pewien wniosek: należy niestrudzenie rozmawiać z młodymi, którzy przygotowują się do wspólnego życia i nie obawiać się stawiania im konkretnych wymogów. Czas narzeczeństwa, czas oczekiwania i nadziei jest dla młodych wręcz bezcenny i nie wolno go przegapić. Jest niezbędny do położenia podwalin przyszłej egzystencji, dlatego należy go przeżyć świadomie w całej pełni. Jest też czasem, w którym narzeczeni muszą sobie odpowiedzieć na pytanie, kogo i co kochają. Czy kochają samych siebie, czy też kochają drugą osobę dla niej samej? Pytanie nie jest teoretyczne. Powinno zostać zadane na samym początku, a następnie nieustannie powtarzane. Jeśli zaniedbamy je na wstępie, istnieje ryzyko, że nie zadamy go już nigdy, również po slubie. A małżeństwo, które już nie zajmuje się tym zagadnieniem, albo milknie w letargu "ostrożnej" ciszy, albo też gotuje sobie cierpienie.

Czas narzeczeństwa nie jest czasem łatwym. Jest pełnym niewygód czasem przejścia. Narzeczeni nie mają już tego, co opuścili i jeszcze nie mają tego, czego pragną. Jednak dobrze przeżyty, staje się obietnicą i zadatkiem szczęśliwego małżeństwa.

Ojciec Alain Quilici jest mnichem w dominikańskim klasztorze w Tuluzie, w dzielnicy Rangueil, w którym bracia często przyjmują młodzież. Wiele lat był duszpasterzem licealistów i studentów.