Opis książki:
Książka Beaty Hoffmann wyraźnie pokazuje, że substancje odurzające są stare jak kultura, społeczeństwo, świadomy siebie i otoczenia człowiek. Niegdyś były częścią kompleksu mityczno-rytualnego; pojawiły się także jako wyzwalacz wyobraźni w bohemach artystycznych XIX wieku. W drugiej połowie XX wieku zostały rozpowszechnione w ramach kontrkultury i subkultur młodzieżowych. Dziś są fragmentem życia sporej części młodzieży. Zostały także wbudowane w konsumpcyjno-zabawowy styl życia, jednak cały czas otoczone są nimbem nieświadomości. Żadna z kategorii społecznych nie jest dziś wolna od przyjmowania narkotyków, uzależnień i związanych z nimi osobistych tragedii. Narkotyki były, są i będą obecne w życiu społecznym. Będą również fascynującym tematem dyskusji prowadzonej przez naukowców, terapeutów, polityków, dziennikarzy i opinię publiczną. Istotny głos w tej dyskusji zajmie - jak przypuszczam - książka Beaty Hoffmann. [...] Publikacja przyda się zarówno ekspertom (naukowcom oraz terapeutom), jak i czytelnikom zawodowo niezwiązanym z problemami narkomanii. W przypadku narkotyków nic nie jest gorsze niż nieświadomość.Z recenzji wydawniczej dra hab. Pawła MożdżyńskiegoPublikacja nie jest propozycją teoretycznych rozważań, nie ma charakteru polemicznego ani dogmatycznego, nie sytuuje problemu narkotykowego w obszarze dewiacji, patologii czy choroby. Celem Autorki było prześledzenie, jak zmieniała się funkcja substancji psychoaktywnych w swojej wielowiekowej historii. Zainteresowania Autorki skupiają się jednak przede wszystkim wokół obecności narkotyków w kulturze młodzieżowej, jak również w różnych obszarach współczesnej kultury dominującej, którą obecnie trudno jest oddzielić od kultury młodzieżowej. Szczególnie ważna wydaje się zmiana postaw młodzieży wobec substancji zarówno psychoaktywnych, jak i społecznych, widoczna w różnych obszarach życia społecznego, a przede wszystkim aktywności twórczej. Zadawała sobie pytanie, jak to wszystko wpłynęło na postrzeganie substancji psychoaktywnych przez młodych ludzi... Zparaszamy do książki.
|
