Z okazji 198. rocznicy bitwy pod Borodino Mennica Polska wybiła dwie monety poświęcone wybitnym przywódcom: Napoleonowi Bonaparte i Michaiłowi Kutuzowi. Monety te wchodzą w skład międzynarodowej kolekcji „Wielcy wodzowie” do której należą już monety wyprodukowane przez Mennicę Kazachską: „Czyngis-chan” oraz „Attyla - Wódz Hunów”.

Emisja monet „Napoleon Bonaparte” oraz „Michaił Kutuzow” odbyła się 30 września 2010 roku. Monety zostały wybite w limitowanym nakładzie, w jakości proof na srebrnych krążkach monetarnych próby 925 z zastosowaniem techniki tampondruku.

W dniach 5-7 września 1812 spotkali się naprzeciwko siebie dwaj wielcy wodzowie Napoleon Bonaparte i Michaił Kutuzow. W wyniku bitwy jaka została stoczona pod Borodinem cesarz Francuzów pokonał armię rosyjską. Jednak straty obu stron były niesłychanie wysokie. Rosjanie stracili około 50 tysięcy żołnierzy, Francuzi około 35 tysięcy. Mimo, że nie udało się rozgromić armii rosyjskiej w walnej bitwie Napoleon zdołał zająć Moskwę 14 września 1812 roku, W obliczu zbliżającej się zimy musiał jednak zarządzić odwrót, w trakcie którego znaczna część jego armii została zniszczona. Wówczas Michaił Kutuzow został ogłoszony architektem klęski kampanii Napoleona. Stosując tak zwaną taktykę spalonej ziemi pokazał do czego prowadzi strategiczna defensywa, manewr i kontrofensywa.

Awers:
W centralnej części monety - wizerunek Kościoła Inwalidów w Paryżu, w którym spoczywa Napoleon Bonaparte. Na górze, z prawej strony wizerunek głowy Królowej Elżbiety II; z lewej strony nominał – 1 dolar. Pod głową królowej – znak menniczy (M/W) oraz rok emisji 2010. Wzdłuż krawędzi – napisy: ELIZABETH II, NIUE ISLAND, DOLLAR.

Rewers:
Z lewej strony monety – wizerunek Napoleona Bonaparte, w tle fragmenty inscenizacji bitwy pod Borodino – wizerunki: żołnierzy maszerujących z bronią oraz 2 armat. Z prawej strony, wzdłuż krawędzi monety napisy: NAPOLEON BONAPARTE (1[zasłonięte]769-18).

Projektant monety: Witold Nazarkiewicz

Napoleon Bonaparte (1[zasłonięte]769-18) - pierwszy konsul Republiki Francuskiej 1[zasłonięte]799-18, cesarz Francuzów w latach 1[zasłonięte]804-18 oraz 1815, prezydent (1[zasłonięte]802-18) i król Włoch w latach 1[zasłonięte]805-18. Jest uważany z jednej strony za jednego z najwybitniejszych mężów stanu, przywódców, strategów wojny, reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona, Code pénal), a z drugiej strony - za egotystę, tyrana i agresora. Był monarchą najpotężniejszego mocarstwa Europy i jednym z największych zdobywców w dziejach. Prowadził prawie bez przerwy w latach 1800 - 1815 kilkanaście wojen, w których brał czynny udział. Fronty wojen rozciągały się od Lizbony po Moskwę i od Anglii i Szwecji po Italię. Napoleon walczył w Austrii, Hiszpanii oraz w Niemczech, odnosząc wielkie zwycięstwa pod Marengo, Ulm, Austerlitz, Frydlandem, Somosierrą, Wagram, ponosząc jednak klęski na morzu pod Abu Kirem oraz Trafalgarem. Pokonał Prusy w bitwach pod Jeną i Auerstedt oraz Rosję w bitwach pod Frydlandem. Stoczył tu dwie zwycięskie bitwy – pod Smoleńskiem i Borodino. W wyniku podbojów i aneksji Francja do 1812 r. powiększyła swe terytorium do 750 tys. km². Przyłączone zostały do niej: Belgia, Holandia, prowincje niemieckie nad Morzem Północnym, Prowincje Iliryjskie na Bałkanach oraz znaczna część terenów włoskich wzdłuż zachodnich wybrzeży Morza Śródziemnego, po Rzym włącznie. Ponadto w bezpośredniej zależności od Francji znajdowały się królestwa Hiszpanii, Włoch i Neapolu, niemiecki Związek Reński, szwajcarska Republika Helwecka i Księstwo Warszawskie. Poniósł olbrzymią klęskę w wielkiej Bitwie Narodów pod Lipskiem, rozegranej w dniach 16-19 października 1813 roku. Powrócił do Francji z zesłania z wyspy Elby 1 marca 1815 roku. Po „stu dniach Napoleona” po licznych zdradach najbliższych żołnierzy ostatecznie odniósł klęskę 18 czerwca 1815 w bitwie pod Waterloo. Następnie został internowany na Wyspie Świętej Heleny. Przebywał tam 6 lat, trzy razy próbując dokonać samobójstwa. Zmarł 5 maja 1821 r. w wieku 52 lat.